blog-cycli in Vlaanderen
U kent ze wel, de mensen die een poging doen tot het auteurschap, en met de regelmaat van de klok in de persgroep kranten staan met meningen en blogs.
Ze gaan dan in op wat er de dagen voordien werd opgeworpen als onderwerp-van-de-week door meestal N-VA politici of gerelateerde groeperingen/bedrijven.
Voor diegenen die zelf met hun neus op het nieuws zitten, en in twitter leven, is het stilaan een waar hamsterwiel aan’t worden van “meningen”, gemixt met open brieven, blogs en de commentaren. Daarna krijg je op al die stukjes en links ook nog eens alle twitter-reacties, gevolgd door de late mensen die altijd een paar dagen achter staan, die de maandag erna het nieuws als “nieuw” gaan ontdekken op hun favoriete main stream sites en dan ook weer gaan rondstrooien via facebook en twitter.
Het is een soort Olympische discipline geworden: het open-deuren-intrappen, waarbij veel doping, intrige, omkoping en louche managers zeker nooit ver weg zijn denk ik.
De structuur en tijdslijn zit ongeveer zo in elkaar: initiatie, manipulatie, viraal maken, bloggen, recycleren
1) initiatie:
Er is eerst het kleine nieuwsfeit, het incident. Meestal iets op lokaal niveau in Vlaanderen, dat enkel belangrijk wordt als er aandacht moet afgeleid worden van andere zaken. De incidenten of voorvallen moeten aan enkele voorwaarden voldoen: het moet voldoende emoties opwekken bij de lezers, en je hebt er minstens twee, duidelijk geschilderde hokjes in (soms meer dan twee, maar dan moet men er weer duiding bij geven voor de gemiddelde lezer en kijken, en da’s tijdverlies). Bovenal moet de titel, het woord, of de term die er mee te maken heeft in het oog springen en meteen een Pavlov-effect oproepen bij de twee hokjes.
Voorbeelden: bourkini’s, klimaat, migranten, straffe one-liners van politici
2) manipulatie
eHet incident zelf wordt initiëel gelanceerd door meestal één bron, die het in een zeer opvallende, en emotie-opwekkende, titel plaats. Hier zien we altijd al de eerste manipulatie gebeuren: De titel moet enkel en alleen reactie opwekken, verder niks. En men lanceert zulks aan een ratio van 2 tot 5 per dag bij kranten als De Morgen, HLN,… niet alles ‘pakt’ uiteraard, want de titels moeten vooral om aan te slaan een lichtjes ander beeld geven den de realiteit. Een titel is per definitie ongenuanceerd, dus da’s handig meegenomen. Je kan in deze titels dan ook laten uitschijnen dat “heel Vlaanderen” iets denkt of wilt, of dat àlle moslims, n-va’ers of kleine ondernemers een bepaald iets denken of willen. Hiermee gaat men recht voor de titel-lezers. De mensen die nooit hele artikels doornemen, maar met de titel ‘al wel weten wat er in staat’. Kranten weten dit ook, maar de voorzet is gegeven, de clicks naar hun pagina worden gemaakt, en in deze fase is het enkel wachten op welk van de paar artikels het haalt in fase 3.
Voorbeeld: “Klimaatactiviste Anuna De Wever uitgejouwd en met de dood bedreigd op Pukkelpop” of “De vlaamse canon moet een natie bouwen maar wordt meteen afgeschoten”
3) viraal
De derde fase is simpel: de mensen die het artikel lezen gaan het viraal laten gaan, delen het op sociale media, en beginnen er korte commentaren op te geven. Na ongeveer een twee uur heb je dan alle soorten meningen en invalshoeken wel gezien, eens de Armands, de Saïds en de Calvo’s op twitter hun mening hebben gegeven, heb je wel de meeste meningen binnen gekregen.
Wat volgt is echter dat al die twitteraars een heleboel blogs hebben ook,… Wat ons bij het uiteindelijke, en vrij irritante, gedeelte doet belanden:
4) bloggen
En hier komen ze dan, de mensen (zoals ikzelf) die pogen om een mening in een artikel of blogpost te krijgen. Ik doe het zelf regelmatig, al tracht ik geen open deuren in te trappen (op deze na dan:).
De dag na fase 1, krijg je in allerlei kranten dan de ingezonden stukjes van de bekende twitteraars, sommigen zijn al jaren bezig, anderen zijn vrij nieuw, maar meestal doen ze maar één ding: de open deur intrappen van de meningen die je al 100 keer zag verschijnen. Ze desitlleren deze meningen (en soms zelfs andere blogposts van de mindere goden, met minder volgers, waar schaamteloos zinnen uit worden geleend of zelfs hele allineas en denkpistes “toevallig” altijd overeen komen.
Niet alleen zijn ze vaak niet echt origineel (want je moet om relevant te blijven natuurlijk wel een mèning hebben over elk van die incidenten, of het nu gaat over de president van de Verenigde Staten, of een lokale rechtse politici die dronken achter het stuur zat: blijf vooral meningen uit uw onderbroek toveren is de boodschap.
Deze bloggers, en daar stoort het me het meest, doen dan hun uiterste best om te schrijven wat je al weet, en waar je zelf al hebt over nagedacht en een mening gevormd, maar gaan dit dan ook nog eens koppelen aan hun eigen persoontjes. Hun “imago” op twitter en in de media wereld gaat hier in een keer mee door met hun zogenaamde mening, die meestal erop neer komt dat je de grootste en luidste mening die online gehoord wordt gaat nuanceren, en zo met andere woorden de wijze grijze oude man te kunnen spelen, bij wie mensen hopelijk volgende keer (achter de paywall) te raden gaan gaan opdat ze niet zelf zouden hoeven moeten nadenken of te veel lezen.
Het leuke is dat je dan op dat vlak hen ook nog in concurrentie met elkaar zit schrijven ook, de ene keer in een opbod om toch een andere invalshoek te vinden, de andere keer om identiek hetzelfde te schrijven maar dan anders verwoord en met een andere “personality” die er achter schuil gaat, de ene al wat meer egotrippend dan de andere.
5) recycleren
De laatste, en wel meest zielige fase, is het recycleren van deze ideeën en meningen. Waarbij de eerdere schrijfsels (soms van maanden terug) gewoon terug komen, met dan de aangepaste inhoud en het nieuwe onderwerp, maar met dezelfde ondertoon, structuur en vooral dezelfde boodschap.
In deze fase hoort ook de hele meute die het nieuws om een of andere reden heel traag of laat volgt, en dan soms een dikke week erna terug over heel de zooi begint te tweeten en te zeveren. Deze mensen grijpen dan ook weer terug naar al die eerdere blogposts.
De ultieme recyclering, is dan een bundel uitgeven van al je blogs en diepe bedenkingen, en daar dan mee op de boekenbeurs gaan zitten en signeren voor je publiek van titel-lezers die uw boek gaan in de kast leggen, naast F de zijlijn en al die boeken van Verhofstadt.
Jammer genoeg is de cyclus vrij gesloten, en zie je steeds de mensen die in de juiste hokjes vertoeven terug komen,… er zit nooit eens een persoon tussen die echt anders denkt dan de journalisten die zelf de commentaren ook lustig volschrijven met columns en meningen.
Op de duur heb je het wel gezien,… en het is dan ook diep triest om af en toe fris denkende mensen te zien wegzinken in dezelfde cyclus, dan vaak krampachtig op de proppen komend, met meningen over zaken waar niemand hun mening over wil horen, of op z’n minst als bladvulling overkomt waar dan meestal een zo provocerend mogelijke titel boven wordt geplaatst om clicks te winnen voor de eigenlijke “payload” van de grote kranten.
Want nu komt het : u dient als buitenbeente/bvlogger voor die kranten niet om uw mening te delen en maatschappelijke commentaar te geven voor de massa, neen, uw nut is om de eigenlijke grote artikels die zorgvuldig door PR firma’s en journalisten werden samengesteld door de strot te rammen. Dat kan natuurlijk enkel wanneer er mensen enige ‘nuance’ geven, of op z’n minst het geheel als zodanig laten overkomen.
Met andere woorden: de blog-cyclus is nodig, niet voor uw ego en al zeker niet om de lezer te informeren of te doen nadenken, maar eerder om de boodschap komende van hogerop, om die sturing zonder al te veel tegenstand te laten slikken door de massa.
deadeyes
(nog niet achter een paywall van een krant)
