(dit is een rant… u weze gewaarschuwd)
Men doet wel eens zijn of haar beklag op sociale media dat alles is verworden tot een eenheidsworst. Een wereld waarin het vooral draait om clicks en likes, ik zelf heb me daar ook al aan bezondigd. En terecht, een heleboel waarde is tegenwoordig niets meer geworden dan een fait-divers, een rappe manier om mensen nog 20 seconden extra te laten hangen op een site vol reclame, vooral gericht op de massa die niet weten hoe ze zulke rommel wegfilteren.
Aan de andere kant staan de wat betere mensen, de gegoeden, de intellectuelen, de academische high-brow groep die minzaam glimlacht, om zich daarna terug te trekken in hun eigen kringetje. Een kleine kring, waarbij het zich afschermen een business op zich is geworden. De subsidies, de studies, de informatie, de resultaten die vaak door taxgeld werden tot stand gebracht, het moet allemaal achter de betaal-en-opgeheven-wenkbrauwen blijven kleven.
Wanneer je dan als ‘gewone man’ iets wil doen om iets te doen voor een iets breder publiek, zonder je uit te verkopen, uit te hoeren, of plat commercieel te worden, dan heb je een heleboel openbaringen aangaande de academici en hun gesloten wereldje, waar je als vieze, platte, kleine buitenstaander maar best ver van weg blijft.
Een concreet voorbeeld: Je tracht samen te werken met mensen die daadwerkelijk onderzoek deden naar een bepaald onderwerp (in dit geval geschiedenis, maar het kon evengoed wat anders zijn).
Ik contacteer een aantal mensen, om geheel vrijblijvend, en zonder dat ik daar geld of wat dan ook voor in ruil wil, hun boek, onderzoek en bezigheid in de schijnwerpers te zetten.
Helaas,… geen reactie.
Zelfs niet “het interesseert me niet” of “ik vind u te amateuristisch” of platweg “ga weg, lastige vlieg”. Niets daarvan, het antwoord bleef simpelweg uit.
Via-via heb ik dezelfde personen proberen te contacteren, tot zelfs toevallige gemeenschappelijke kenissen toe,… maar de reactie beef uit.
“Daar gaat die niet mee meewerken hoor, die werkt voor de universiteit.” was dan het antwoord.
Ok, ik begrijp het. Ik ben niet in het bezit van 3 masterdiploma’s, evenmin heb ik op m’n 30ste m’n eerste boek uitgegeven over de samenstelling van de eerste vaas die ooit op de kamer van Karel V z’n nachtkastje stond, en evenmin ben ik op de koffie geweest bij de minister van cultuur… ik snap het.
Is er dan geen plezier te halen in bij voorbeeld samen te werken, desnoods achter de schermen inzake het onderwerp dat u zo bezighoudt? Is er dan geen eer te halen, al is het voor jezelf, om iets juist te presenteren?
Opvallend: wanneer ik exact hetzelfde probeerde in de puur technische wereld, had ik letterlijk binnen het uur een samenwerking, zelfs met iemand die zonder enige twijfel als de top 3 van de wereld kan gezien worden op dat technische aspect,… hij mailde me terug, en werkte samen over de tijdspanne van enkele weken, en op de koop toe keek hij tussen de soep en de patatten de text na die ik hem gaf alvorens hem in te lezen op een podcast. Niet omdat hij er iets uit wilde halen, maar omdat het z’n passie, en beroep was, en omdat het eindresultaat iets was dat correct was, EN nagekeken.
Waarna ik terugkeerde naar mijn academische vrinden…. de kommer en kwel ging gewoon door.
Een sujet, die ik nog kende van een vorig leven, begon me zelfs uit te schelden, niet omdat ik hem zeer beleefd vroeg om eventueel samen te werken maar omdat hij midden in de campagne voor de gemeenteraardsverkiezingen zat, en dus geen tijd had voor “flauwekul”.
Deze flauwekul, was nadien wel z’n job, maar dat vergeten we even.
De tweede keer dat ik hem aansprak (na de verkiezingen) had hij geen tijd omdat hij een nieuwe job zocht en gaan tijd had voor “flauwekul”/geschiedenis. Mooie boel, zeker wanneer je diploma in die richting zit.
Een andere meneer had evenmin goesting om te antwoorden. De reden is me onbekend, maar een zeer, zeer beleefde en hoffelijke e-mail werd wel gelezen, maar niet beantwoord. Via iemand anders hoorde ik dat hij geen tijd had. Ook niet om desnoods 1 uur op een maand aan een tekst mee te werken. Moeilijk te geloven eigenlijk, maar goed… het is maar zo.
Een derde persoon kwam volledig uit de lucht vallen, alsof ik van een andere planeet kwam, en wilde niet meewerken aan “zulke dingen”.
Nu kan je je afvragen, … ligt het aan mij? Ben ik misschien een onverlaat die zomaar tijd op wil eisen van zeer druk bezette mensen uit de universitaire wereld?
Of lag het aan de mensen in die bepaalde branche?
Ik nam de proef op de som, en contacteerde zeer, zeer, zeer druk bezette mensen uit de bedrijfswereld. Met de vraag of ze misschien wilde meewerken aan de rol van hun bedrijf in de geschiedenis.
Ik kreeg prompt antwoord,… waarbij één firma zelfs zo ver ging om oude archieven te openen en scans te maken van spullen. (iets dat geschiedkundigen blijkbaar in geen 100 jaar doen, want HUN data is van HEN).
En zo zie je, dat er hier en daar bij tweedehands winkels en boekhandels, boekjes liggen van de mensen die ik contaceerde. Met hun data en hun mooie teksten, hun onderzoek naar 14de eeuwse geschriften die werden teruggevonden in de boekenkast van een overleden priester in een onooglijk dorp,… en dan maar klagen dat alles éénheidsworst wordt uiteraard. Dat de mensen niet meer lezen, en geen interesse hebben in geschiedenis of wetenschap in’t algemeen.
In totaal kreeg ik nu 4 keer de deur op m’n neus dichtgeslagen… waarbij één keer zo grof dat ik er aan twijfel of de persoon in kwestie wel goed snik is.
Ik kan er gerust tegen om afgewezen te worden, absoluut, … niet alleen door mooie vrouwen, maar evenzeer door universitairen met status die geen tijd hebben. Geen probleem. Ik kan er zelfs tegen moest men gewoon de middelvinger opsteken naar mij,… dan weet ik ook genoeg.
‘t Is alleen jammer dat mensen zich zo opsluiten in hun spreekwoordelijke ivoren toren, want het is gewoon zielig.
Open toch een beetje je deur voor studenten, bloggers, podcasters of wie dan ook die iets wil doen met je materiaal. En moet je daarom je beste, meest prestigieuze data wegschenken?
Zeer zeker niet. Het is hun werk en niemand wil dat stelen of misbruiken, … enkel meer bereik geven om net op te komen tegen de eenheidsworst. Door mee te werken heb je ook perfect in de hand wat je geeft, of verteld en wat niet. Desnoods kan je nog reclame maken voor je boek over glasraampatronen uit de 15de eeuw of wat dan ook… doe gewoon ièts.
Weet je wat pas eenheidsworst is? Subsidies incasseren om dan de data, kennis en inhoud allemaal weg te stoppen, ver, ver wag van het grote publiek.
Daarom dat er meer mensen zijn zoals ik, die zelf overal alles gaan opzoeken, gaan verzamelen en data vergaren… om dat dan te brengen, openlijk, gratis en voor het publiek.
En weet u? Als er iemand wil samenwerken, zal ik op z’n minst antwoorden, al is’t om 2 uur ‘s nachts, … want het is een passie, en geen manier om je naam op de cover van een boek te krijgen die geen kat leest, maar enkel een middel is om je aan de volgende academische job te helpen.
Daarom heb ik zo veel respect voor de echte helden, die het onderzoek serieus nemen, ook al hebben ze die universitaire achtergrond niet, of gedeeltelijk, maar toch niveau halen, en… uiteindelijk ook boeken verkopen maar dan voor een breder publiek. Een publiek dat misschien wèl iets leest, omdat ze weten dat een echte persoon, met echte passie het schreef, en geen gesubsidieerde nagelbijter.
deadeyes
