Het blijft malen,
een kind dat nog maar net kon stappen,
met haar zus; op weg
Steppend, lachend, overstekend bij groen licht.
En doodgereden.
Door de immer malende tandwielen van industrie, gemalen.
De shock van een bestuurder, slachtoffer van de Antwerpse preskoker.
Ende den Vlaamschen politicus, die computers en excuses boven haalt, het eigen hachje redden wil.
Het blijft malen in m’n hoofd.
Twee vrolijke kinderen moeten begraven.
Ik Tram-vierdriet voorbij, zo vaak, zoevend langst de onheilsplek.
Een paar mensen wezen en ik liet een traan.
Er liggen bloemen op de grond, daar waar het altijd groen licht is.
Waar een auto zich nog snel in achteruit op de stoep gooit, want
de keizer in z’n wagen moet nog sigaretten halen, weet u.
Den koene verkozene, met bloed aan z’n handen, blijft op post.
Da’s wat de grote tandwielen willen, de rots in de branding, waar ze bloed, gif en geld kunnen blijven malen.
Da’s wat de preskoker doet, tot het deksel bibbert, breekt.
Over een jaar of twee, wandelen we weer voorbij.
Steppen er kinderen eeuwig mee,
maar blijft ook voor bloed en gif, het licht altijd op groen.
deadeyes
