Vlaanderen heeft geen groene partij
Over de teloorgang van onze klimaat- en milieudoelstellingen, en de absolute schandelijke passiviteit van de partij Groen, die dringend stevige concurrentie nodig heeft.
Klimaat en milieu zijn stilaan een bijzaak voor Groen.
Na een zoveelste mededeling over een fait-divers van de partij Groen te zien passeren, denk ik dat voor vele ecologisten en echte groenen de maat intussen vrij vol is.
Klimaat en milieu zijn stilaan een lastig bijproduct geworden van hun politieke imago, iets waar ze af en toe nog wel een standpunt over innemen, maar verder niet al te erg van wakker liggen zo te zien.
Niet dat een eco-partij geen andere, zelfs zeer verdienstelijke, standpunten kan innemen of uitleggen aan een breed publiek natuurlijk.
Of het nu gaat over Corona maatregelen, begroting, hoofddoeken, migratie, justitie, overal komt Groen wel haar ding zeggen, met het gevolg dat er nauwelijks nog sprake is over milieu en klimaat, of het idee om anders te gaan leven, of onze maatschappij te veranderen.
Deze partij is met andere woorden redundant geworden naar haar eigen kern toe.
Je kan een beweging, een stroming, die toch wel enige mainstream tractie had gekregen de jongste jaren, vooral bij bij een jong publiek die er echt in geloven, toch niet zomaar laten sterven? Waarom gaat men de toer op om zoveel mogelijk, zo breed mogelijk te gaan in een hele waaier van vrij ongerelateerde onderwerpen?
Op zich hangt het voor hen wel allemaal samen, de strijd voor een beter milieu, gaat bij Groen hand in hand met een hele reeks onderwerpen die onze maatschappij verdraagzamer moeten maken. Nochtans is het klimaat of he milieu daar nooit echt mee geholpen.
Maar toen besefte ik, dat het helaas anders in elkaar zit voor deze partij.
De partij Groen behoort niet tot de oplossing, maar tot een passief-groene strekking die op sterven na dood is op gebied van doelen bereiken.
Ze behoort tot de oude garde van uit vooral Christen-democratie ontstane groene partijen die eerder vertragend, verdovend werken, tegenover milieu problematiek.
Waarbij men liefst veel praat, comités opricht, in groepen werkt, flyers uitdeelt en leden wint door zo veel mogelijk in algemene termen te praten. Men wil wel mensen bewust maken voor milieu problematiek, maar dan liefst naar hun gewonnen publiek toe.
Men gaat bij Groen nooit ècht concreet diep in op een onderwerp naar echte actie toe. Voor het grote publiek worden vervlakkende, algemene termen zonder veel inhoud gebruikt, zonder dat daar de voorbije 35 à 40 jaar enige afgedwongen doelstellingen, wetten of maatregelen an vast hingen.
Een project zoals INEOS’ project one, werd pas opgegepikt 2–3 jaar nadat burger-manifestanten begonnen lawaai te maken, voordien was Groen hier (op 1 vraag in de Antwerpse gemeenteraad en een flauwe blogpost) erg stil over.
Wasted Time
Het doel is dan ook niet langer om echt afdwingbare, duidelijk wetsvoorstellen in te dienen èn er de nodige steun voor te vinden teneinde ze er door te krijgen. Men staat ook niet meer te roepen of aandacht te vestigen op belangrijke dossiers die dringend moeten aangepakt worden.
Zaken als de vermindering van ons wagenpark, het ontmoedigen van ontbossing, het vergroenen van de industrie, om er maar enkele te noemen.
Wanneer Groen toch even mee op de kar springen van andere onderwerpen, slaan ze meestal de bal mis door een half-ecologisch en half-liberaal afkooksel mee goed te keuren.
De bestaande banden worden eerder versterkt vooral met bestaande leden (logisch), terwijl de nieuwe lichting van echt actieve ecologisten, voor het grootste deel niet bij een groep passiefgroenen en comitézitters zal willen horen. Wanneer je tussen de klimaat betogers loopt, kan je duidelijk de breuklijnen zien met de oude garde en de nieuwe lichting jongeren (en dat juich ik absoluut toe, anders verandert er nog steeds niets, en roepen we binnen nog eens 30 jaar, nog steeds “no time to waste”).
De nieuwe leden die men continu ronselt, zijn dan ook niet diegenen die zich gaan vastketenen aan een boom uit protest tegen boskap, maar eerder mensen die groen accenten willen leggen. Ook dat is onvoldoende.
Het ledenaantal steeg nochtans licht, de jongste jaren, van een 7500 naar ca. 10000.
Wat absoluut geen spektakel kan genoemd worden, gezien dat er waarschijnlijk wel veel meer mensen zijn in Vlaanderen die bezorgd zijn voor ons milieu, dan het aantal waar je de capaciteit van het Sportpaleis net niet half mee zou kunnen vullen.
Bedroevend, naar mijn mening.
Groen kan slechts als een schim van zichzelf ronddolen, van het ene fait-divers naar het andere, zonder veel te bereiken, behalve voor de politieke persoonlijkheden zelf. Deze persoonlijkheden mogen den wel even hun kleine accent komen leggen, meestal over niet ter zake doende onderwerpen.
Want met je gezicht op TV komen, is blijkbaar in Vlaanderen de enige manier nog, om stemmen te winnen. Ongeacht de geluiden die men maakt, of de inhoud die men brengt. Het aantal TV-minuten is dan ook bijna één op één te mappen met de verkiezingsuitslagen, op zich al een zeer trieste zaak.
Deze passieve, zeer algemene houding, zorgt er voor dat Groen meer en meer een flauw afgietsel is van een aantal linkse standpunten van de centrumpartijen, gecombineerd met een bewustmakingstactiek uit de jaren ‘80.
Vlaanderen heeft volgens mij dan ook simpelweg geen groene partij meer. De vraag is zelfs of we dat ooit al hebben gehad.
Klimaat verzaakt
In mijn onderstaand betoog wil ik de lezer allereerst uitnodigen om de klassieke links vs. rechts bril die de media en de politieke partijen zelf, ons zo vaak aanbreien, even af te zetten.
Het klimaat heeft immers geen partijkaart. Moest ze/hij/het er toch een hebben, zou het waarschijnlijk van een vrij radicale partij zijn, af te meten aan de natuurrampen en anti-mens houding.
De verbetering van onze leefomgeving zou voor de hele politiek inmiddels een uitgemaakte zaak moeten zijn, maar helaas. Zolang de groene aandachtspunten enkel maar een alinea beslaan in de partijprogramma’s. Om daarna met de rest van de inhoud van die vodjes PR te verdwijnen onder het stof van het beleid dat ze echt voeren, heeft een groene drukking zoals we die de afgelopen paar decennia kenden, nog weinig zin. Een bewonderenswaardige poging, met hier en daar verbeteringen naar bij voorbeeld de gezondheid van onze waterlopen toe, maar daar houdt het dan ook op.
Het is belangrijk denk ik, om op termijn te evolueren naar een planeet waar we bepaalde zaken meer onder controle hebben. Uitstoot, boskap, productie en het ontginnen van schadelijke stoffen.
Dat kan volgens mij niet zonder los te breken uit het concept “landen” (daarover in een ander schrijven meer), maar vooral ook door alvast per land (wanneer die ondingen er toch nog zijn voorlopig), een aantal politici te hebben die het volk vertegenwoordigen in hun streven naar een meer houdbaren samenleving, met de nodige doordachtheid en duurzaamheid, maar ook een samenleving waar zeer harde breuken zullen moeten gebeuren naar de vroegere manier van werken toe.
Deze zwaardere keuzes zijn vaak niet te bevatten in een in de haast opgesteld beleid van een regering of enkele afspraken tussen een overheid en een handvol bedrijven. Dit gaat over een groter geheel.
Die veranderingen doorvoeren, kan je niet, wanneer je eigenlijk geen ecologische partij hebt. De kracht moet net uit gaan vanuit een stroming, beweging of partij waar effectief mensen uitkomen die er voor staan, en hun kiezers en de burgers vertegenwoordigen.
De kandidaten die je eventueel als vertegenwoordiger zou kunnen kiezen, zijn er simpelweg niet zonder een kader, een organisatie, een partij in dit geval. De partij Groen, in Vlaanderen zou dit in theorie moeten zijn, en ik overloop samen met jullie waarom dat niet langer het geval is.
Ik wil ook benadrukken dat ik dit niet schrijf om andere partijen in een goed of slecht daglicht te stellen. De traditionele tegenstrevers van de partij Groen, laat ik in dit stuk achterwegen en vermits deze zich vaak in de 19de-eeuwse ideologieën wentelen, zijn ze alvast geen oplossing voor de problemen die zich stellen, al doen ze zich graag zo voor, om dan de meest schadelijke projecten goed te keuren om kortstondige economische winst van hun eigen elitaire kliek te bekomen.
Uitdagingen
De uitdagingen zijn nochtans enorm. Toen midden jaren ’70 en vooral ’80 de mensen zich meer en meer bewust werden van de schade die we aan de natuur berokkenden, was er nood aan organisatie, data, wetenschap en vooral ook politici die al deze data en info in een beleid konden beginnen gieten.
De stemmen die hiervoor nodig waren, zouden vooral behaald worden door zogenaamde bewustmaking.
Wie anno 2021 nog bewust gemaakt moet worden echter, is voor mijn part een deel van het probleem, en mag gerust met een stevige hand gedwongen worden om bewust-te-zijn. Dat je hierdoor jammer genoeg enkele democratische principes overboord moet gooien, is een zeer spijtige bijzaak, maar de tijd is op. Bewustmaken is gelijk aan misdadig verzuim, net als inactief blijven of blijven saboteren (zoals N-VA/OpenVLD etc…).
Wat Groen doet is dus van de minst positieve oplossingen, nog de minst schadelijke uiteraard, maar ook too little, too late…
Toen, in de jaren ’80, werd het brede publiek werd bewust gemaakt over het gat in de ozonlaag, de opwarming van het klimaat (het geen onomstotelijk bewezen werd voor het eerst in de jaren ‘50); maar evengoed het redden van het regenwoud, campagnes om olifanten populaties te redden, het smelten van de poolkappen tegen te beginnen gaan en meer recent, om de gigantische plastic-vervuiling in kaar te brengen en te trachten tegen te gaan. Da’s verdienstelijk uiteraard. En Groen (en zeker Agalev) verdient een pluim om deze problematiek op de kaart te zetten hier.
Jammer genoeg is men daar, ergens in 1987, blijven steken.
De ontbossing, niet alleen in Brazilië, maar evengoed in en rond steden als Antwerpen is één van de zaken die eigenlijk redelijk makkelijk op te lossen te lijken. Wanneer je stop met massaal bos te kappen wereldwijd, is alvast dat probleem grotendeel van de baan, op hier en daar een incident na.
Het concept van “naties” speelt hier in ons nadeel voorlopig, aangezien landen vaak zelf beslissen voor heel de wereld, of een stuk woud gekapt wordt of niet. Dat telt niet enkel voor Brazilië (die in deze problematiek vaak de kop van jut zijn), maar evenzeer voor Duitsland of China.
Bij ontbossing blijft het echter niet, wanneer we specifiek naar de regio Vlaanderen kijken, zien we een massaal dicht wegennet, massaal veel auto’s op verbrandingsmotoren (wereldwijs trouwens 1,42 miljard auto’s, waarvan ruim 91% op fossiele brandstoffen link ).
Voor België is het nog triester, met 5,88 miljoen auto’s, waarvan slechts 0,4% (!!) elektrische voertuigen zijn. Met een 48% van het wagenpark dat uit Diesel gifbakken bestaat (al dan niet voorzien met sjoemelsoftware waarschijnlijk). bron: statbel link
Een Antwoord op al deze problemen, zou in theorie een partij als Groen kunnen (en moeten!) zijn … ontsproten uit de middenklasse/katholieke visie op milieu-aanpak uit de tijd dat de dieren nog spraken (en nog leefden).
Het zou vooral een groene partij moeten zijn die geen schrik heeft om als ‘anti-economie’ over te komen, want dat is wat hun elitaristische tegenstanders er ten onrechte steed van maken. Maar daar tegenover echt alternatieven voorstelt die gewoon werken, ook als ze kortstondig een nadeel lijken.
Een echte groene partij, zou vertegenwoordigers moeten leveren voor mensen die bezorgd zijn om het klimaat, en ECHT iets willen veranderen. Die op zulke partij stemmen teneinde vertegenwoordig te worden als ecologisten, en niet als middenmoot éénheidsworst zonder ruggengraat.
Waarbij het er vooral op aan kwam om mensen bewust te maken. Dat lukte vrij aardig, maar bleek na enkele jaren, een plafond te hebben van ca. 10% van de kiezers (afhankelijke van de bekwaamheid en dossierkennis van de vooruitgeschoven politici)
In de praktijk komt er met andere woorden, niet veel meer terecht van dat bewustmaken. Het plafond hiervoor kan misschien in het beste geval naar 20% worden opgetrokken, maar met een flink deel van deze potentiële kiezers (meestal echte ecologisten) die alsmaar in grotere aantallen afhaken om zich naar burgerbewegingen te begeven, kan je niet snel genoeg deze oude garde, door nieuwe ridders vervangen.
Groen is niet meer dan een slogan, een PR stunt, en een paar gezichten momenteel. Waar niemand nog durft, en waar vooral niemand nog openlijk met de nodige kennis de tegenstanders, de pro-vervuilingsbende van Bart en Co, durft tegengaan.
Groen heeft niet alleen grandioos gemist door de schoolstakingen volop te omarmen en niet alleen vanuit marketing oogpunt ze te tolereren en steun te verlenen, ze hebben eigenlijk deze aanpak als concurrentie aanzien. Ze hadden hier VEEL harder mee moeten meedoen, en als politieke partij meer de kaart trekken van de jongere generaties, en niet de 40'ers die gezellig in een ‘zonder haat straat’ wonen en verder blij zijn dat ze wortels uit hun eigen hof kunnen eten.
Op die manier werd Groen een fluffy bijhuis van CD&V (de programma’s lopen ook niet ver uit elkaar, alsof dat nog iets uit maakt tegenwoordig anyway). Een echte eco-partij zou meer van zich af moeten bijten, meer resoluut de kaart trekken van ecologie en niet proberen mee te lopen met elke strekking. Waarom een partij als Groen trouwens per sé “links” wil overkomen, is me ook een raadsel, aangezien er naar wat ik hoor toch echt wel mensen met milieu EN klimaat begaan zijn, van eender welke strekking of partij. Men durft niet, met is te non-actief, en gaat vooral berekenen welke kopstukken er wat zetels kunnen halen. Verder gebeurt er sinds AGALEV niet meer bestaat, niet echt veel.
De reden hiervoor is dat Groen, een passiefgroene partij is.
Ze houden dus niet zo van “actief” groen: scholieren die staken (al deden ze hun best om het momentum zoveel mogelijk op de partij te doen afschijnen), evenmin houden ze van Extinction Rebellion, lokale initiatieven zoals de groep burgers die zich verzette tegen de komst van een Plopsa-waterpark rond Mechelen , maar evenmin houden ze van de meer actieve kant van PVDA, wiens pro-milieu initiatieven stilaan meer ecologische mensen aantrekken dan Groen zelf, en Groen ging al helemààl de mist in rond het INEOS-project, waarbij men er zelfs sinds 2017 niet in slaagde een echt standpunt in te nemen.
De eerste officiële tweet van de partij zelf, kwam in oktober 2020! Een dikke drie jaar na de eerste voorstellen. (Da’s wel erg lang).
Toen was het project al voorgesteld, de maquettes gemaakt en was er reeds 16 miljoen subsidie voor dit bedenkelijke project toegekend door N-VA’er Philippe Muyters.
Geen kik gaf Groen, toch zeker niet voor de camera.
Ook hier hinkte Groen weer achterop, niet omdat ze er niets over wisten of geen informatie hadden, maar vooral om niet als anti-economie over te komen tenmidden dat neo-liberale, of elitaire gekwaak van bepaalde machtspartijen.
Een ecologische partij zou zich daar geen bal van mogen aantrekken, en resoluut een duurzame kaart spelen, waar er alternatieven worden voorgesteld, spijkerharde (en afdwingbare!) garanties worden geleverd door een bedrijf als INEOS, of waarborgen worden gegeven.
Niets daarvan… het bleef bij enkele tweets, een blogpost, en ja, hier en daar wat praat na de vaak van de iets meer gewaagde partijleden. Deze laatsten werden dan tot het achtergrondkoortje gerekend, ver weg van TV-camera’s of de partijtop.
Daar was men intussen bij monde van Kristof Calvo, vooral bezig om 90% van de tijd te reageren op provocatie-tweets van extreem-rechtse politici. Alsof dat ons een stap verder zou helpen.
Deze tweets, moesten blijkbaar Calvo’s kansen om deel uit te maken van de volgende regering verhogen. Een tactiek waarbij men vooral zo links mogelijk wilde overkomen, maar de kern van de partij verder en verder achterwegen liet.
Intussen is deze Calvoïsering van de partij Groen verdergezet door de andere toppers binnen de partij. Waarbij men er vooral van uit gaat dat het kiespubliek bestaat uit mensen die geen hol geven om het milieu, de natuur of het klimaat maar meer wakker liggen van het lik-op-stuk geven van Vlaams-nationalisten.
Moest de rest van de partijtop nu ook nog herkauwde domme boeken beginnen schrijven, is het hek helemaal van de dam.
Maar de kern van de problemen waar deze partij mee kampt, zit veel dieper dan één persoon met een opgezwollen ego en een visie op ecologie die zo passief is, dat je er zelfs met 90% van de stemmen nog steeds niets mee zou zijn.
Een zeer tekenend voorbeeld, was het TV-optreden van Meyrem Almaci, tijdens de voorbije parlementsverkiezingen in 2019. Tijdens deze campagne kwam ze in een of ander duidingsmagazine uit tegenover Bart De Wever (burgemeester van Antwerpen, en bezieler van het mega-vervuilende project van INEOS).
Een buitenkansje voor een eco-partij, zo dacht ik. Vandaar dat ik uitzonderlijk post vatte voor een TV-toestel.
Toen De Wever het onderwerp van de INEOS fabrieken zèlf aanhaalde (met oa. een schaliegas-kraker!), kon Almaci niet snel genoeg over migratie beginnen! Nadat BDW vertelde dat de groene organisaties die project zouden gaan tegenhouden en 22000 jobs zouden verloren laten gaan moesten ze zich er tegen keren. In werkelijkheid waren het amper 400 jobs, voor vooral Britse ingenieurs trouwens, maar ok, we kennen de Keizer Augustus van Deuren inmiddels voor z’n talent om zaken op te smukken.
In plaats van te antwoorden op De Wever, en in te gaan op de absoluut desastreuze cijfers die gelijkaardige fabrieken voorlegden elders in de wereld, zoals Schotland, ging ze gewoon over het geplande onderwerp verder, met een ingestudeerd nummertje over migratie.
En zo, bleef de ecologist alweer op z’n honger zitten. De vertegenwoordiger waar velen voor stemden, kon tot onze grote spijt de pro-industrie politieker geen weerwerk geven met uitmuntende dossierkennis. Zulke buitenkansen zijn er niet veel, zeker niet tijdens een kiescampagne. Maar men koos andermaal om de tegenstander rustig z’n gang te laten gaan, zonder enige tegenwerking van Groen uit.
Ze schoten over dit onderwerp pas in gang, een paar maand verder, lekker veilig nà de verkiezingen. Met het resultaat dat de meeste Antwerpenaren nog steeds niet veel weten over de impact van dit project. Laat staan dat ze er iets tegen zouden ondernemen. Protesteren of betogen hier omtrent is intussen ook al verboden geworden, dus helaas, ook hier horen we weinig tegenwind.
Jim Ratcliffe kon z’n plastiek-imperium een extra site laten uitbouwen in Antwerpen. Een site die in Rotterdam overigens niet kon, omwille van de te hoge broeikasgas-uitstoot!
Maar Groen herpakte zich, ze hebben achteraf welgeteld één blogpost over het onderwerp geschreven en een paar initiatieven gesteund op de achtergrond samen met Greenpeace (die intussen ook rijkelijk laat waren en duidelijk de passieve kant kozen).
Dit in schril contrast met de mensen van bv. “IneosWillFall”, die zich in kleine groepen gingen vastketenen aan de bomen op de geplande bedrijfsterreinen van INEOS in Antwerpen (en prompt werden afgevoerd door de troepen van BDW trouwens).
Een tweede , kleiner voorbeeld, was het ontbreken van enige steun aan een burger-initiatief dat zich tegen de bouw van een Plopsa-waterpretpark in Mechelen had gekeerd. In Mechelen zat Groen mee in het bestuur trouwens, maar toch werden deze actiegroepen als lastig beschouwd, en niet als medestanders. Waarschijnlijk mag een vervuilend waterpretpark wel, mits de juiste connecties. Wie weet.
Dit maar om te illustreren dat er een vrij passieve houding achter deze partij schuil gaat. Ze zullen zich wel eens moe maken om met een spandoek ergens op te duiken uiteraard, maar dan vooral wanneer er voldoende camera’s aanwezig zijn.
De middenklasse tweeverdieners met een bakfiets voor de deur en een ‘zonder haat straat’ bordje aan hun raam, moeten natuurlijk de juiste impulsen krijgen om hun aflaten af te kopen, en om de indruk te krijgen dat ze eigenlijk nog wel rebels en pro-milieu zijn.
De carrière van de politieke kopstukken komt daarbij op de eerste plaats, daarna het ‘links doen’ op TV, waarbij er vooral een bepaald publiek met een migratie-achtergrond moet aangesproken worden, om dan uiteindelijk wanneer ze even tijd hebben ook wel eens een algemene (en meestal maanden achter lopende) boutade uit een studie of documentaire te herhalen over milieuproblematiek.
Van zodra er echter kapers op de kust komen aan hun kant van het ingenomen stuk markt-aandeel, staan ze echte op hun achterste poten.
Dan gaan ze snel de boel kapen, zich in de kijker lopen, of zich naar een camera reppen om hun steun te betuigen.
Wanneer het ledenaantal in gevaar komt, reageren ze.
Wanneer hun in te nemen zendtijd in gevaar komt, reageren ze.
Wanneer er echte burger-actie ontstaat, negeren ze het, tot het niet meer kan.
Wanneer de planeet in gevaar is, … beginnen ze over iets anders.
Actieve ecologisten, zijn dan ook meer en meer de vijand van “Groen” geworden.
Groen is niet alleen passief en werkt niet alleen met een failliet systeem dat om bewustmaking draait, ze zijn ook steeds met opzet wat te traag in het steunen van goede actieve initiatieven.
Wat maakt dat ze intussen ideologisch gezien niet meer zijn dan een flauw bijhuis van de CD&V, met hier en daar nog een verloren gelopen (of nieuwe) idealist, die opduikt en na verloop van tijd gedegouteerd stopt of gewoon naar PVDA overstapt.
Actief
We hebben dus nood aan een andere, nieuwe, en vooral meer actiefgroene partij.
Er moet absoluut ruimte zijn voor dit soort partij denk ik, en niet alleen in België.
De actie moet centraal staan, en de echte inzet moet zich rond klimaat en milieu situeren, niet rond de andere zaken waar Groen zich deze dagen mee bezighoudt.
Bij wijze van experiment keek ik naar de laatste 10 tweets die de mensen aan de top van Groen stuurden afgelopen dagen… en er waren er 2 die iets met milieu te maken hadden, al de rest was links/rechts gedoe, of reacties op tweets van andere, vooral rechtse politici.
Blijkbaar is het zo-links-mogelijk-lijken, belangrijker geworden dan de echte kern van hun partij. En daar betalen ze een enorme prijs in credibiliteit voor.
Ongeacht de politieke strekkingen die ik bij vrienden en familie zie, zijn ze op één na, allemaal tegen de komst van meer plastiekfabrieken bij voorbeeld. Of vinden ze dat er echt wel minder bos moet gekapt worden.
Van verstokte VB-stemmers tot mensen die al jaren niet meer komen opdagen aan de stembus, over liberalen tot PVDA’ers, alleen vinden ze dat er echt wel iets aan het milieu en klimaat mag gebeuren. Enkel in één politieke hoek vissen is dus zelfs niet nodig (en electoraal ook niet slim denk ik). Je kan best een ecologische partij zijn, die openlijk zegt om over bepaalde onderwerpen geen standpunt in te nemen. Zolang dat standpunt of dat onderwerp niets met klimaat en milieu van doen heeft, kan je hier enkel maar aan verliezen.
Je wint dit bont allegaartje aan stemmen niet door als eco-partij, over hoofddoeken bezig te zijn, of ter reageren op elke veest die de top van N-VA op ons loslaat via twitter. Maar dat is wel wat deze partij doet.
Je haalt deze stemmen wel binnen door in te spelen op ons veranderend politiek landschap.
Ja kan deze stemmen echter ook niet binnen halen, zo bleek, door een redelijk onpopulaire carrière-politicus tot vervelens toe op te voeren. Een man wiens boek men overigens niet aan de straatstenen kwijt geraakte. Men heeft echter, uit zorgzaamheid voor onze planeet, een deel van de overstock van bij de uitgeverij op een uitmuntende manier een duurzame bestemming kunnen geven, in de vorm van versnipperde bodembedekking voor hamsterkooien,… zeg nu nog eens dat ze aan de zijlijn staan.
Je haalt deze stem wèl binnen door staalhard alle, maar dan ook alle registers open te trekken door foute projecten te bekampen.
Van acties, ludieke informatiecampagnes of daadwerkelijk je samen met burgers vast te klinken aan de bomen of de wetten te veranderen.
Maar helaas, de top van Groen gaat intussen wel uitstippelen in welke raad van bestuur ze het best tot hun recht zullen komen na hun mislukte doortocht door het parlement. Bij een bank? Of een verzekeraar? Of een NGO? Of nog beter, een staatsinstelling? Ze hopen allen op de juiste match.
Ze zullen als C-listers achter de andere politici aanhollen, hopende dat er toch af en toe een pluim op hun hoed te steken valt, die hen dan ingegeven wordt ter belonging, van een andere partij.
Da’s misschien nog het ergste van al. Wat begon als een terechte actie om mensen anders te gaan leren denken en anders te gaan laten leven om de planeet te redden met AGALEV, met weliswaar een zwaar katholieke ondertoon van soberheid, is intussen verworden tot een allegaartje van geringe dossierkennis, zwakteboden, en imago-bouwen.
Men ligt zo te zien meer wakker over hoe de verdedigde standpunten bij de rest van het stempubliek gaan overkomen. Ze willen relevant blijven, en tegelijk vooral hun eigen loopbaan verder zetten (of redden).
Dat laatste strookt niet met een strijd voor het milieu. Dat strookt ook niet met het idealisme en oprechtheid die van een eco-partij zou moeten uitgaan.
Vandaar dat ze aandacht trekken met andere standpunten. Die niets meer met hun raison d’être te maken hebben meestal, en meer ingegeven zijn door een korte tour van de onderwerpen van de week. En zelfs daar lopen ze hopeloos achter de feiten aan, komen ze nooit zelf met een onderwerp aandraven, maar trachten ze wat aandacht te trekken achteraf.
Deze andere zaken zijn niets meer dan PR en afleiding, waar milieu en klimaat stilaan ver, soms heel ver, naar de achtergrond zijn verdwenen. Terwijl de carrière politici bij groen zich verdringen om te antwoorden op NVA en VB tweets, of in duidingsmagazines op TV alles te komen verdedigen, BEHALVE milieu en klimaat!
De middenklasse mensen uit vroegere katholieke hoek, kijken inmiddels door hun muntblaadjes en hangplanten naar buiten, en maken zich druk over het gebrek aan fietsenstallingen, terwijl ze elke dag de meest giftige lucht in Europa inademen.
Een politieke partij die nog nauwelijks over hun kernwaarden bezig is, is voor mijn part aan vervanging toe. Zeker wanneer de tijd meer dan dringt.
De tijd drong al in de jaren’80, toen deze mensen met een “no time to waste” t-shirt rondliepen,… maar je kan niet blijven bewust maken, en praten en flyers uit delen, terwijl de jeugd staat te springen om oplossingen.
De studentenstakingen, de scholierenstakingen, de klimaatmars (waar ik aan deelnam uit solidariteit met de jeugd) zijn belangrijk.
Groen blijft echter wegkijken, en zichzelf irrelevant maken.
Deze toestand van binnenuit zulke partij veranderen, is onbegonnen werk denk ik.
Mijn conclusie is dan ook dat we de oude Agalev, en Groen partij stilaan vaarwel moeten zeggen. Ze zouden er best aan doen zichzelf op te doeken, met de opdracht aan de leden en mandatarissen om goed na te denken over toekomstige ACTIEVE initiatieven.
Na meer dan 30 jaar “no time to waste” te roepen, moet je misschien beseffen dat je bewustmakingsaanpak en het in’t slaap wiegen van de ecologisten van weleer, en tot de betere middenklasse behoort, niet echt veel zoden aan de dijk gaan brengen inzake milieu en klimaat. Van die mensen komt er niet veel, buiten een 6% van de stemmen, plus wat extra’s afhankelijk van hoe ver je tegen je 20% plafond aan begin te lopen.
Het zijn niet deze mensen die er voor gaan zorgen dat we van ons gigantisch wagenpark af geraken of meer dan 80% van de energie de gebruikt wordt in de industrie op groene energie overzetten. Deze mensen gaan ook de steden niet ombouwen om meer duurzaam te worden en distributie-problemen helpen oplossen.
Deze mensen gaan hooguit een sticker aan hun raam kleven, of met de fiets naar de bakker gaan in plaats van met de auto. Da’s ok. Maar dat is totaal niet voldoende.
Ecologische oplossingen zullen met experimenten gepaard moeten gaan, met durf, met doorzetten en vooral met afdwingbare maatregelen.
En daar stopt het voor de Groen stemmers al meteen. Alles moet vanuit de mensen zelf maar komen volgens hen, terwijl ze de Knack nog eens doorbladeren.
Terwijl de oceaan vol plastic drijft, denken ze nog steeds aan mensen overtuigen… Ik roep iedereen van Groen dan ook op om eens eerlijk te antwoorden op de vraag: moeten we maatregelen afdwingen, ja of nee?
Je hebt een van de laatste jaren een keuze om het mooi, democratisch en redelijk binnen de halfzachte aanpak op te beginnen lossen en af te dwingen.
Die tijd, loopt stilaan af.
Wat daarna komt, zal erger zijn… zal totalitair zijn, of in ieder geval zeer onzacht, onprettig, en waarschijnlijk nog eerst in de meer vervuilende richting gaan zelfs.
Dus herhaal voor uzelf de vraag: moeten we maatregelen afdwingen?
Het antwoord is duidelijk: ja.
Wanneer je nee kiest, kies je er voor om de beslissingen aan anderen over te laten.
Die anderen zal de Alpha generatie zijn, die alvast niet meer bewust gemaakt zullen moeten worden, omdat ze in natuurrampen, een verpeste wereld en een absoluut kapotgemaakt systeem geboren werden.
Ik wens jullie veel geluk met het onderhandelen met die generatie, terwijl ze stenen naar jullie hoofden slingeren.
Vorm uzelf om, zorg voor transitie, en wordt terug een actieve groene beweging, die open staat voor burgers, oplossingen, experimenten en een afdwingbare reeks maatregelen.
Anders zal men je voor zijn, en zijn jullie binnen de 10 jaar compleet irrelevant. Dan komt er een echte eco-partij.
Moest zulke donkergroene partij vandaag reeds ontstaan (een radicaal duurzame partij liefst) dan kan het zijn dat deze niet onmiddellijk veel stemmen halen waarschijnlijk. Dat klopt. Dat was ook zo voor vele andere partijen die nu grotere en machtiger zijn.
Omdat mensen nog moeten wennen aan het idee dat er terug echt actie komt kan dat nog tegenslaan.
Maar het kan evengoed zijn dat zulke partij vele ecologisten wakker schudt, en meteen de finale doodsteek is voor Groen. Zo kan ook een deel van de PVDA kiezers die uit noodzaak voor hen stemde om toch enige groene thema’s verdedigd te zien, terug komen.
En ja, zelfs wat CD&V kiezers zou je kunnen terugwinnen voor de echte veranderingen die er moeten komen. Waar we erger moeten voorkomen en onze toekomst niet louter zien als het links-vs-rechts spelletje op TV, maar gewoon echt iets willen veranderd zien voor klimaat en milieu.
Misschien meteen een tip geven: begin misschien met de absolute prioriteiten:
- fossiele brandstoffen reduceren in de realiteit (en niet enkel in statistieken)
- onze luchtkwaliteit verbeteren en daar de economische consequenties van uitleggen aan de mensen
- zaken afdwingen (met bewustmaking haal je niets meer dan 20% op z’n best)
- ontbossing tegengaan (Europees, en zeker op Belgisch niveau)
- massa-toerisme tegengaan
- meest vervuilende bedrijven enkele jaren tijd geven om om te buigen (afbreekbare verpakkingen, uitstoot…) daarna: opdoeken en/of afdwingen
- snelheid en echte resultaten centraal stellen, durven experimenteren en nadenken
- laat het links/rechts spelletje voor de dino’s van de politiek
- werk samen met bestaande actief-groenen en ecologisten en welwillende bedrijven
of… je kan natuurlijk op hetzelfde elan blijven verder gaan, en een irrelevante uitverkoop-partij worden (voor zover ze dat al niet zijn). Een partij die nog heel af en toe van de neoliberalen, fascisten en fake-socialisten iets zal toegegooid krijgen om meet te scoren bij die brave middenklasse-achterban van vroeger, teneinde hun postje bij een grote organisatie veilig te stellen tegen het einde van hun loopbaan.
Dit zal enkel maar een downward-spiral betekenen, die eindigt aan veel zijlijnen, die veel gef*ckt zullen worden en waar het vooral afwachten is wat er eerst komt: een zeer dodelijke klimaat-natuurramp in onze streek (of de gevolgen er van) of het opdoeken van de partij om plaats te maken voor iets actiefs? Met durf en afdwingbare duurzaamheid.
Klimaat en milieu zijn stilaan een bijzaak voor Groen, is mijn eindconclusie.
deadeyes
