Mensen hebben graag een zeer afgelikt, geëditeerd en over-geredacteerd stukje, dat liefst geschreven werd door een BV of halfbakken bekende TV figuur en gericht is op hetzelfde doelpubliek dat op de domme banners klikt op dezelfde pagina waar het artikel op verschijnt (vooral mensen die te dom zijn om de ads er uit te filteren). Dus hier komt m’n artikeltje, dat niet achter een paywall staat. U krijgt het gratis en voor niks. Ik dien geen doelpubliek, ik verkoop u niets, en ik wil enkel uw leven verbeteren door u te laten nadenken.
En neen, ik ga er geen mooie stock-photo bij plaatsten omdat mensen meer en vaker klikken wanneer er een prentje bij staat. Steek uw prentje in uw *piep*.
Zo, nu de inleiding achter de rug is. Ga ik u vertellen over twee aparte zaken, en die daarna samenvoegen om een punt te maken.
1 — de koe
Een koe eet graag veel gras. Daarna heeft ze vier magen om dat gras te verteren en te herkauwen. Als er een vers stuk gras vrij komt waar de koe in wordt losgelaten, zal de koe dat nieuwe stuk gras met plezier kaalvreten, en er daarna in gaan liggen om naar een voorbijrijdende trein te kijken.
2 — de consument
Een consument is wat we allemaal zijn in meer of mindere mate.
We zetten met z’n allen moeite en/of energie om door middel van het creëren, produceren, of werken. Sommigen doen het door door gewoon iets te bezitten zelfs, wat in onze hybride plan-kapitalistische maatschappij verheven werd tot iets doen zelfs.
Dit doen we in al deze gradaties om vervolgens de opgebrachte tokens of muntjes die we krijgen (en waar deze moeite in gemeten wordt) al dan niet digitaal op te sparen in kleine hoeveelheden en die daarna aan anderen te geven om er iets in ruil voor te krijgen (anderen hun werk, deinsden of geproduceerde goederen).
De muntjes worden verzonnen door centrale banken die nauw samenwerken met de staten en de grootste aanbieders van grondstoffen voor al deze goederen, dit om de prijs/energie/moeite in balance te proberen houden. Ze doen dit vooral uit zelfbehoud, omdat ze anders aan een touw zouden bengelen aan de gevel van hun uitgebrande kastelen waarschijnlijk.
Politici dienen als versiering in heel dit spel. Ze zijn de kerstbal in de boom, de strik rond de enveloppe met een cadeaubon, de schmink van de striptease-danseres….
Ze moeten het beleid dat voortvloeit uit heel deze setup, in de media op een korte duidelijke, maar vooral grappige manier proberen te verdedigen, te duiden. Ze maken de opvoering, als was het een lokaal toneelgezelschap, dit met het einddoel “u en ik” meer te laten kopen en moeite om te laten zetten in spulletjes, liefst op een zo kort mogelijke termijn.
3- De consumentenkoe
Wanneer we de twee eerste definities combineren, moeten we niet ver denken (daar ben ik goed in, net als u, beste lezer) om tot het samengestelde woord consumenten-koe te komen.
We zijn misschien allemaal consumenten, maar daarom nog geen kudden consumentenkòeien natuurlijk, al zijn er nog maar weinigen die er durven aan ontsnappen. Want dat vraagt enige organisatie en een “klik” die je moet maken.
Let wel op, dit heeft niet met politiek of idealisme te maken, maar met meer bewust als individu leven. Wordt met andere woorden geen communist (de grootste consumerkoeien die er bestaan in feite, zei het op een collectieve manier;). Zo’n mens die dan bij wijze van spreke z’n eigen hut gaat bouwen in een verlaten stuk bos, dat werkt niet in een maatschappij waar elke lap publieke grond vroeg of laat tòch geclaimd wordt door de grote roofbouw. Als je al ontsnapt, zal dat altijd zeer tijdelijk zijn, met een hardere weerbots nadien.
Het andere alternatief, wat een enorm percentage mensen doet, is om er je niets van aan te trekken en je over te geven aan de wedren van merken, de van bij de kleuterschool al meegegeven ijver om “meer te hebben”. Ze gaan dan shoppen, in potsierlijke auto’s rondsjezen, reizen naar alle uithoeken van de wereld (ook in gebieden waar men beter uit respect zou wegblijven) en zoveel mogelijk korte termijn je geld er door jagen (ik was zelf ook zo, voor ik me er van los kon maken, zij het altijd in beperkte mate).
De voorbeelden die ik hier opsom zijn puur ter illustratie van een manier van denken. Een manier die neerkomt om met minder tevreden zijn, jezelf wel iets gunnen, maar niet platvloers mee lopen doen met eender wat en eender wie. De subtiele (of minder subtiele) verleiding die alom rondom ons gebeurt is vaak zo opgebouwd dat het vanzelfsprekend wordt … dingen als mainstream tv kijken en de grote radiozenders beluisteren lijken “geen geld” te kosten, maar scheppen een sfeer. Een sfeer die u wel heel vele kost: stresse, geld en vooral veel tijd.
Het is dankzij deze zogenaamde informatiebronnen, die gewoon reclame-injectiespuiten zijn geworden, dat je weet hebt van opgeklopte events, feestjes, festivals en een overdaad aan andere zaken die niet hoeven.
Niet dat ik tegen feestjes ben, in tegendeel, maar elke week een andere feestdag, happening of cadeautjes-geef-reden is er dik over vind ik.
U bent geprogrammeerd
Wanneer je het draaiboek (en die zijn er!) bekijkt van soaps, radiozenders en Tv-programma’s weet men exact wanneer je moet opgewarmd worden voor zaken als “de kerst” of “het autosalon” of het zoveelste hippe festival waar je de niet-te-missen bands moet bezig zien (die je daarna 5 jaar mag vergeten tot hun nieuwe album uitkomt en hun promo-machine terug op gang komt.
De reclame is overgeschakeld op ongeveer alle facetten van onze infobronnen te manipuleren, waarbij zelfs personages in een spel of soap u gaan vertellen wat u moet kopen of doen.
Voorbeeld 1 : de Kerstboom.
Tijdens de Franse revolutie werd het kortstondig afgevoerd als symbool voor het ancien regime, … de kerstviering mocht nog wel, zeker in de kerken, maar de kerstboom en andere overbodige zaken moesten weg.
Dit stootte op protest, vooral uit commerciële hoek.
Sindsdien zitten we met deze zogenaamde traditie opgezadeld, waarbij we met z’n allen een kerstboom van om en bij de 50 euro of meer, met nog wat plastieken rommel in onze living plaatsen.
Ook daar gaat men “mode” in creëren, soms is het met lichtjes, anders is’t met kleuren, of met weet ik veel wat er in.
Je blaast er op die manier heel snel 200 euro door. en dan heb ik het nog niet over de compleet ingeprogrammeerde Pavlovian-reflex om daar dan prompt cadeau’s voor iedereen onder te beginnen zwieren.
Want een kerstboom heeft enkel nut wanneer je er cadeau’s onder legt.
De mensen hebben er meestal niks aan, … en op de Kerst diners zit je misschien wel eens samen met familie, dat wel, maar de rest van’t jaar hoor je of zie je niemand. Da’s niet overal zo uiteraard, maar ik pleit er voor om heel deze zever achter me te laten.
Sinds ik met Kerst eigenlijk niets doe, heb ik er minder last mee. Op één familielid na, die er prat op blijft gaan om dit feest nog onaangenamer te maken dan het al is door iedereen meermaals een diner op te dringen met bijbehorende cadeau’s.
Laat mensen vooral met rust. Stress u niet in cadeau’s kopen en vooral niet in het versieren van uw woning met een boom, lichtjes en fake kerstmannen met een slee en weet ik veel wat. Spaar dat geld uit, je kan het honderd keer beter besteden dan aan plastieken kersttroep. En ja, de gebrainwashte mensen, de consumentenkoeien zullen hun groepsdruk op je uitoefenen om toch meet te doen … met de mantra “Maar da’s toch gezellig hé”.
In realiteit hebben ze gewoon niet door dat ze niets meer zijn dan een koe die gras staat te vreten op een wei.
voorbeeld 2: festival voor iedereen
Dezelfde mensen die kerstbomen zetten en zich leeg-shoppen rond de eindejaarsperiode, zijn meestal hetzelfde doelpubliek dan diegenen die op elk zomerfestival moèten gezien zien, en er met hun wegwerp-tentjes staan dansen op muziek die eigenlijk allemaal hetzelfde is.
De festivals die in elkaar gestoken worden door grote bedrijven die deals hebben met de lokale politici, om vervolgens elk stukje publieke ruimte ten gelde te maken.
Deze zelfde mensen gaan feestend en lachend door de straten van onze steden die door onze brood-en-spelen politici in grote evenement parken werden omgebouwd. In een 20 jaar tijd werden steden (zeker in Europa) omgevormd om cruise-schepen rederijen te dienen en drommen toeristen in de binnensteden af te droppen om er vreselijk minderwaardig eten binnen te spelen dat van verre op “traditionele keuken” lijkt, maar dat allerminst is, en er vervolgens de lokale fake-specialiteiten te kopen (in ons geval in België gaat het dan om totale rommel chocolade uit Duitsland die als Belgische “show-kolade” wordt verkocht en dat is het ook SHOW-colade… het smaakt zelfe niet naar chocolade, want dat hebben die platte toeristen nog nooit van hun leven geproefd waarschijnlijk.
Vervolgens gaan de lokale mensen ook nog een keer rondwandelen op deze plekken… van festival naar festival… geld op doen . Hun moeite en energie omzetten in zoveel mogelijk korte termijn spullen. Van ijsjes naar wafels, van jenever naar schoenen … en waarom niet, nog een diner in een “echt Italiaans restaurant” waar mensen uit Albanië staan met gel in in hun haar en 3 zinnen hebben van buiten geleerd door te veel naar Eros f’ing Ramazzotti te luisteren.
Voorbeelde te over… van meubels tot de reis-epidemie, de ‘ervarings’ fake hype en al die andere zaken die enkel en alleen tot doel hebben uw moeite te stelen, omdat deze omgezet werd in waardeloze euro’s die u omruilt voor wafels, kerstbomen, cruises en een vermoeiend festival waar iedereen absoluut gelukkig moèt zijn om er ‘waarde’ uit te halen.
Intussen verkommert echte waarde, en gaat wat we kennen, weten, leren en opbouwen verloren aan een verschroeiend tempo.
Een ConsumentenKoe zijn, betekent dat u rechtstreeks de wereld vernielt, opslokt en vergiftigt.
En sommigen zijn daar dan nog trots op ook, want ook voor die mensen zijn er aangepaste PR-verhaaltjes. Gebracht door politici, media-baronnen en de mensen die de resources in handen hebben.
Met andere woorden, pik er een eerste stap uit voor uzelf. Dat kan roken zijn, of de kestboom, of reizen,… eender wat. Wees geen consumentenkoe maar iets meer. We zijn geen kudde, maar mensen, we kunnen veel meer dan aanschuiven bij de Primark, Mc Donald’s of springen op een nummer van een overjaarse of overhypte playback-ster op een festival op een plek waar ooit gewoon een park was.
Wees geen koe.
deadeyes
