We’re all Fonzies now
Er is al genoeg geschreven over de effecten op onze emoties en sociale leven door allerlei betaalde journalisten die over de C-crisis moesten schrijven.
Laat me anders even toe een andere licht te werpen op de “nieuwe” maatschappij waar we naar toe stappen op anderhalve meter van elkaar.
De business modellen van vele zaken zijn veranderd, of we dat nu willen of niet, eender wat we denken over de crisis en het virus, feit blijft dat we momenteel een groepsgebeuren meemaken waarbij alles in bulk en met de massa tezamen een beetje zal aangepast worden.
Hier bij een kort overzicht (zonder de opvullerij en bindteksten die men zo graag wil lezen in krantje om alles makkelijker te maken, ik schrijf niet voor u, beste HLN-lezer, click gerust weg :)
1) Statusangst is geïnstitutionaliseerd vanaf 2020
Een effect als een 1ste klasse plaats met genoeg beenruimte en een lekkere persoonlijke ruimte om je heen van 2 meter, is iets waar je voor moet bijbetalen, altijd al geweest.
Om het heel zwart-wit te stellen heb je een Thai airlines flight met eerste klasse stoelen en een ruimte en bediening aan 2000 euro (ik zeg maar wat, de prijzen zijn me als nooitvlieger niet bekend) en aan de andere kant heb je de mensen die bij wijze van spreken rechtstaand met hun bagage in de hand op een Ryanair vliegtuig staan een paar uur aan een stuk om dat losgelaten te worden op een eiland waar ze enkel dienen om hun paar spaarcenten te verbrassen aan lokale ho(e)reca.
De aanpak in 2020 zal ander zijn; alles dat bulk en massa is, zal gedwongen opschuiven naar de iets meer geprivilegieerde status. En dus duurder, moeizamer en tijdsgevoelig worden.
U betaalt niet lanter in centen (consumeer-token) maar ook in tijd.
Wilt u “snel” een broodje? Pech, u moet op voorhand bestellen, een 25% mark-up betalen of riskeren dat u te lang wacht en op die manier ook geld verliest (of tijd).
Deze keuze hebben vele mensen nog niet helemaal begrepen. Ze denken dat de bedrijven, eens ze openen, 100% hetzelfde zullen zijn en hen in bulk bedienen aan steeds meer verlaagde prijzen. Ze vergeten echter dat ze net als in de jaren ’50 harde keuzes zullen moeten maken: tijd, geld en privilege/bulk.
Roken, op reis gaan, huisdieren hebben, twee auto’s, vaak uit eten gaan en een full-time job zullen niet langer combineerbaar zijn zonder aanpassingen.
2) Consequent kiezen
Wanneer je kiest, kies je met de consequenties er bij. Betaal je meer om op een aparte plekt te zitten, dan heb je een keuze gemaakt, betaal je dat niet, dan zal je moeten wachten of niet gaan, en dan heb je ook een keuze gemaakt.
Je tijd is op die manier een tweede portefeuille, eentje die veel stress zal veroorzaken.
Waar er vroeger aan sommige scholen in mijn stad (Antwerpen) vaak honderden scholieren op 2 lijnbussen gepropt werden, zal dat nu anders verlopen,… je zal ofwel stress en risico nemen, ofwel bijbetalen om anders je verplaatsing te maken (of je ouders zullen die opoffering maken).
De statusangst zal evolueren naar een statusmaatschappij. En dat zie je nu al bij bepaalde winkels gebeuren. Waar je de goede spullen kan halen moet je reserveren, bestellen en afhalen, teneinde niet tussen de “vieze massa” te staan. We leven dus allemaal in een soort Colruyt op de dagen dat ze er gratis bier weggeven bij wijze van spreken.
3) Kies, nu het nog kan
Er zijn echter nog andere bewegende elementen bezig tijdens alle retail-gedoe,… los van wat er in ons gezicht gebeurd bij winkels en op straat, is er ook een macro-gegeven. Waarbij op de technische achtergrond (search, big-data, dns, connecties…) een soort lus rond onze nek is komen hangen, eentje waar je als gewone consumentenzombie nauwelijks weet van hebt, of wilt hebben en waar er niet vaak iets wordt uitgelegd.
Het eindresultaat van deze strop (want dat zal het worden) rond onze gezamenlijke nek, is dat we geleefd worden, … het jasje dat u volgende winter zal kopen, wordt nu al gemaakt, en zal u tegen dan mooi en modieus vinden, de volgende auto staat ook al klaar, maar ook de manier dat u gaat eten, drinken, uitgaan, en zelfs welke modder u gaat bekijken op uw TV’je… het staat klaar want de data voedt uw gedrag, maar uw gedrag voedt de data. De consumer-middelen worden niet langer gemaakt om winst te maken, vooruitgang te boeken of mensen te voorzien van noodzakelijke goederen, maar net OM de data te laten uitdraaien zodat men voort kan produceren zoals gepland.
De consumer-kant, als ontbrekende schakel in de plan-economie van weleer van de communisten, is opgelost geraakt, samen met de productie zijde. We hebben weldra een geautomatiseerde, gereguleerde vraag, met een gerobotiseerde, gestuurde en gepland aanbod.
De voorziene revolte hiertegen is van geen tel meer, aangezien de jas van de vrije markt over de schouders hangt van pure plan-economie en plan-demografie.
4) Tijd/Tokens/Stress/Status
Vele bedrijven (pretparken, airliners, hotels, zwembaden, dierenparken, heel de horeca…) gaan dus capaciteitsaanpassingen moeten doen, waardoor hun vaak al zeer dunne winstmarges, ook aanpassingen nodig gaan hebben. Met 100 man in een attractie-karretje zitten, zal nog maar met 50 zijn bij voorbeeld. Of 200 man die een pak frieten haalt, wordt er door tijdsdifferentiatie van de consumers nog maar 130 enz…
Prijzen zullen stijgen, maar geen nood, vadertje bijprint-staat print dan wel bij. Net zoals in de jaren ’50 kan het geld toch niet op… desnoods verzinnen we miljarden bij.
5) Fake world Order
U leeft niet langer echt in vrije keuze, maar u leeft naar wat u voelt doorheen uw magazines en TV, gekneed en de programmatie en samenhang zal nu licht wijzigen om enkele sprongen vooruit te nemen naar wat enkele elitaristen willen zijn. Want ze zijn niet bang, maar wel ongerust over wat er kan gebeuren als ze geen klein beetje verantwoordelijkheid nemen. En die verantwoordelijkheid vertaald zich bij hen in puur zelfbehoud en het aanpassen van hoe de gewone mensen mogen doen en leven ‘wat en hoe ze willen’. De enige cyclus die wij als mensen moeten doorbreken is de informatie zelf naar elkaar brengen, op een doordachte, en juiste manier. Onze staten zijn onze vijand geworden, waarbij de data-mining de laatste tragedy of the commons was.
Schuif gerust voort aan voor uw broodjes smos kaas. Vraag of ze er extra mayonnaise op doen, do it! Eeeej.
deadeyes
