Dit is deel 2 van een reeks over de staatsgreep die in België plaats vindt momenteel.
In deel 1 zagen we hoe bepaalde elementen binnen de Belgische elite vooral voor de mediamacht gingen, om een zekere teneur en kunstmatige onderbouw op te zetten voor hun langere termijnplan, het overnemen van de Belgische staat, en waar dat niet mogelijk is, de boel kapot saboteren tot het onwerkbaar wordt. Als een gesponsorde generaal in een Zuid-Amerikaans land, rijden ze op een paar tanks richting de uitzendtoren van de tv-zender, om daarna het land in te nemen.
Dat kan je echter niet enkel en alleen met de TV en wat leugens, daarvoor moeten er ook mensen op de juiste plekken aanwezig zijn om op de juiste timing je te steunen. Deze mensen staan al jaren klaar.
De staatsgreep is daarom in volle gang naar mijn mening.
In deel 2 gaan we dus in, op de mensen die deze plannen uitvoeren, de strategische plekken die men laat innemen en de broodheren achter deze staatsgreep.
Stratego spelen
Van oudsher is er in de ondemocratische kant van de Vlaamsgezinde organisaties een frustratie. De frustratie van niet genoeg macht te hebben om iets naar hun zin te laten verlopen, maar ook de frustratie van absolute verdeeldheid. Zelfs binnen de pro-Vlaamse groeperingen (en dat gaat van jeugdbewegingen, over culturele organisaties tot politieke partijen) gooit men met de regelmaat van de klok met modder en stenen naar elkaar omwille van het oorlogsverleden, of het al-dan-niet steunen van het Egmont-pact (een fase van de staatshervorming waar ik hier niet dieper op in ga, maar die vooral de geboorte van het Vlaams-Blok veroorzaakte, toen duidelijk werd dat de democratische pro-Vlaamse politici een andere weg opgingen dan de ondemocratische… tot die tijd zaten ze nog samen in partijen als VNV, CVV, VU…
De frustratie hierover is begrijpelijk vanuit hun visie. Los van mijn mening over nationalisme als 19de-eeuws vehikel voor roofbouw en misplaatst identiteitsgerichte volksverlakkerij gecombineerd met elitarisme trouwens.
Wanneer je de jammerlijke illusie hebt dat een vlag, een liedje en een nep bij elkaar geharkt “volk”, toch een eigen land moet hebben, dan is het inderdaad zeer vervelend om de verdeeldheid en gebrek aan macht je einddoel steeds te zien fnuiken, decennialang.
Zelfde de Duitse machthebbers die ons land enkele jaren moesten besturen, beheren en bezetten, vonden het nauwelijks de moeite om op in te gaan, buiten dat ze de krijgsgevangenen uit Vlaanderen eerder naar huis lieten gaan dan de Franstaligen, puur om verdeeldheid te zaaien en het mogelijke georganiseerde verzet te vertragen, samen met een soort politiek die blijkbaar veel bedenkelijk volk aan trok (al weerden ze de aller ergste Vlaamse Nazi politici zelf ook liever, wegens te onbetrouwbaar en te kortzichtig :).
Deze mensen, zijn samen met enkele gewonnen zielen (CD&V en zelfs wat liberalen) beginnen zoeken naar alternatieven om hun frustratie te blussen.
Wanneer je sneller meer macht wilt, en je stilaan beseft dat echte volkssteun voor je land begint te eroderen in een almaar sneller draaiende globale wereldeconomie, dan ga je je weren als een duivel in een wijwatervat.
Bovendien tikt de tijd. Hoe lang kan je voort, in een moderne maatschappij, waar je steun vooral moet komen van consumenten-koeien die geld toegestopt krijgen vie een fout monetair systeem, met daarbij de illusie opwekking van nuttige jobs uit te voeren die al jaren zouden kunnen verdwijnen?
De silent-generation is stilaan verdwenen, den boomers beginnen ook weg te ebben, en het geld schuift in grote getalen door naar de milennials en Gen-X’ers. Heel veel langer kan je dus je Heimat-toestanden niet meer slijten, in een wereld waar mensen om 19u. voor de buis zitten wachten op ‘nieuwe instructie’ van hun grote leider die op TV monologen mag afsteken zonder tegenspraak.
Heel lang kan je ook niet meer voort door beloftes te maken die je toch nooit kan inlossen. Het volstaat om het verkiezingsprogramma van eender welke grote partij er bij te nemen, en u ziet meteen het probleem: een partijprogramma is een vodje glanspapier, of een tekstje op een website, waar verder, zelfs een dag na de verkiezingen geen spaander van heel blijft.
Dat hoeft ook niet, want de partijleiding is de echte kandidaat. Niemand op een verkiezingslijst heeft enig belang of nut, enkel de leiding beslist wie op welke verkiesbare plek staat, en op wat kleine nuances na, zal men grotendeels perfect weten hoe het volgende parlement zal samengesteld zijn.
De stratego die men speelt gaat dus over zetten doen, elkaars beste stukken (geen personen maar acties) dekken, en vooral zorgen dat elke zet doordacht gebeurt tot de tegenstander schaakmat staat of de vlag gepakt werd.
De split
De intelligentie van bepaalde mensen binnen deze brede ondemocratische Vlaamse beweging evolueerde. De split was ook meer en meer duidelijk, na de openlijke split tussen de toppers van de Vlaamse beweging (Vuye en Co) en de N-VA top. Los van mijn mening over heimat-nationalisme, kan je er niet om heen dat je vroeg of laat een verregaande staatshervorming zal nodig hebben, wil je ooit dat onafhankelijke Vlaanderen op poten willen zetten. Of dat onafhankelijke Vlaanderen echt onafhankelijk is, en of Vlaanderen niet verkeerd werd vernoemd naar de kuststreek, roept vragen op, we zijn immers gewoon Zuid-Holland, een wingewest van onze buurlanden, zeker na de massale uitverkoop van de voorbije 15 jaar, waar er nauwelijks nog iets Vlaams te zien is in heel ‘ons land’. Vlaams Nationalisten in Primark-kledij is niet echt een bevorderlijk beeld in dat opzicht. Deze mensen beseffen nog steeds niet dat hun denkfout ergens rond 1987 — 1994 gebeurde toen men de deur openzette voor ongebreideld economisch globalisme. Maar da’s te hoog gegrepen voor kajotters die met een Vlaams sjaaltje rondhuppelen waarschijnlijk.
Het spel dat ze spelen bij deze stille staatsgreep gaat dus niet zozeer over het opbouwen van een Vlaamse staat, wel over het vernielen van de Belgische.
Men weet dat uit de chaos die België wordt, toch meer macht voor hen zal vloeien, eender hoe, …
Sinds vooral N-VA, samen met enkele oudgedienden uit CD&V hoek (want ook die partij heeft enkele kliekjes intern, waar sommigen graag meespelen met de ondemocraten, als het maar centen oplevert) aan de macht kwam, plaatsten ze systematisch mensen op de meest strategische plaatsen om hun macht uit te breiden, maar vooral om op de juiste moment mensen uit de wind te kunnen zetten.
Net zoals in schaken en Stratego, ga je geen belangrijk stuk zonder enige dekking het veld in sturen. Wat tot dan toe vaak wel gebeurde bij partijen zoals de VolksUnie.
Wijlen Hugo Schiltz (nog steeds erg gehaat door de grootste groep van ondemocraten), werd op deze manier een martelaar voor de Vlaamse zaak, door ze de facto in een compromis te gieten en deels een staatshervorming op te zetten die ons vandaag nog steeds in een gedeeltelijk werkbare situatie zet, en deels vast zet. (De geschiedenis van het Egmontpakt is op zich zeer interessant trouwens).
Deze “fout” (en je kan er zwaar over debatteren of dat er een was of niet) zou de N-Va kliek niet overkomen. Ze dekken met hun pionnen, paarden en lopers en zeker de mamamia-koningin.
Pionnen
Zo kwamen er mensen op belangrijke posten in de media, ze gingen zelfs een van de journalisten binnenhalen (S.Bracke) om de ins-and-outs goed te kennen, en in ruil mocht hij parlementsvoorzitter spelen en onnoemelijk veel centen binnenrijven in allerlei Vlaamse bedrijven (2500 euro per e-mail aan Telenet enz…) en zelfs opstel-niveau gif-stukjes schrijven in De Morgen, ooit een degelijke gazet, en nu een soort van schotelvod geworden van de Vlaamse media.
De plaatsing van bepaalde stukken en de lange termijn zetten, gaat soms erg ver, en zijn soms ook subtiel. Maar ze tonen aan hoe ver men plant.
Zo werden er in de bib van Antwerpen systematisch geschiedenisboeken uit de jaren ’70 en ’80 verwijderd, en vervangen door boeken die letterlijk door N-VA parlementsleden werden geschreven.
Meer nog, een boek dat de lof moest zingen over de Guldensporenslag, geschreven voor “een parlementslid” (N-Va stond er niet bij, ze hadden dat blijkbaar liever niet op de hoes staan), stond in de plaats van een uitstekend boek over de geschiedenis van Vlaanderen.
Op deze manier ‘zaai’ je je eigen versie van geschiedenis, en gaan scholieren die deze bibliotheek vertrouwen als vaste bron van degelijke informatie, een soort doorbraak-level van N-VA-geschiedenis slikken.
Niemand maalt er echt om. (Behalve bepaalde lezers, die dan een zeer duidelijke bladwijzer “vergeten” in zo’n N-VA boekje teneinde argeloze studenten te waarschuwen voor de fake zooi die ze gaan lezen).
Er zijn nog voorbeelden: zoals culturele organisaties die dreigbrieven krijgen tot ze op hun briefpapier en website het Vlaamse leeuwtje als logo zetten en dat soort zaken die absoluut NIET vanuit de bevolking komen, maar puur opgelegd door de organisatoren van de stille staatsgreep.
Dit maar puur om aan te tonen hoever men gaat met dit voor te bereiden. We hebben het hier over mensen die hun letterlijke doodsstrijd meemaken voor hun ideologie, ze beseffen zeer goed dat het nu alles op alles wordt, of ze komen nooit meer terug. Ik kan niet wachten tot ze in een zee van onvrede en interne twisten neergaan trouwens.
Paarden
De andere plekken waren van meer van strategische aard, niet om te desinformeren of de verhalen in hun kraam te doen passen zoals bij geschiedenis boeken en schoolse uitleg of de volkse visie op geschiedenis. Maar eerder van aard van actieve sabotage of “iets laten fout gaan”.
Trouwens, geschiedenis richting pro-Vlaamse natie hijsen, die toevallig gaat overeenkomen met de huidige regio Vlaanderen, is een huzarenstukje waar men best wat professionele fictie-schrijvers voor kan inhuren. Gelukkig voor hen lopen er bij de doorbraak-auteurs genoeg vervuilingsontkenners, flat-earthers en klimaat-opwarmingsontkenners rond, dus dan kan wat Vlaamse geschieds-ombuiging er ook nog maar bij.
Dus de meer persoonsgerichte schaakstukken van onze generaal.
Eerst werden een reeks benoemingen gedaan over de periode van 2014 tot nu. De staatsgreep kan nooit werken via de TV alleen, zo ver waren we.
Het commité P. voor overzicht over politie-diensten werd bemand door een
N-Va’r, hoofd Nationale Bank van België idem, (die recht uit de Van-Thillo groep komt, … de mens die ons ook al de media-overheersing bezorgde), het hoofd van de NMBS werd door hen geleverd (met de nodige afbouw tot gevolg), alsook de top van “De Lijn” (die sindsdien vierkant draait, nog erger dan voordien), de VRT was daarna aan de beurt waar zelfs openlijke ondemocraten mee in’t bestuur werden opgenomen, het Vlaams Energiebedrijf, Participatiemaatschappij Vlaanderen (waar Koen Kennis de plak zwaait over enorme bedragen aan investeringen), Vlaamse Landmaatschappij, VDAB (!), De Vlaamse Waterweg, Het huis van het Nederlands, Agentschap Integratie en Inburgering…
en dan heb ik het nog niet over ministerposten zelf uiteraard, al is dat meer openlijk en duidelijk voor de burgers en valt het ook op wanneer een departement vierkant draait onder een minister. Een vleugje democratie die we toch nog onder onze neus krijgen blijft aanwezig gelukkig.
Nu is het normaal, gewoon door de structuur van ons land, dat partijen die veel zetels behaalden in het parlement ook in bestuursraden zitten, wanneer je deze machtsverdeling herleid tot z’n essentie is deze absoluut niet zo democratisch dan ze lijkt.
Geen wonder dat een structuur die zo broos is, en zo’n waterval-effect heeft, misbruikt wordt door enkele personen met een eigen agenda, die bovendien dan nog decennialang gefrustreerd waren over het uitgesloten zijn van diezelfde macht. Het geeft hen ook een soort van speling en pasmunt.
Wanneer je iemand opvist, kan je hen op eender welke van deze posten zetten.
Van uitgerangeerde journalisten, tot randfiguren in fascistische organisaties of louche mensen, je kan ze steeds stil houden en aan je binden door zetels en postjes te beloven. Dat heeft de generaal die de staatsgreep plant goed geleerd van z’n voorgangers.
Onze structuur is vooral een piramidespel geworden, waar je stilzwijgend meewerken kan betalen in postjes. Op enkele uitzonderingen na (en die komen dan meestal uit de oude VU-doos) zijn ze allemaal gezwicht voor de mooie weddes, ronkende titels en het rondgereden worden met chauffeurs van restaurant naar restaurant (ik zou willen dat ik ze kon noemen hier, maar helaas, ik bescherm ook m’n bronnen, al kan ik u verzekeren dat de top van de politici graag tafelen met de meest louche types, haaien van de industrie en massa-vervuilers. Indien u zelf uw ogen opentrekt, merkt u ook waar die contacten toe leiden).
Schaakmat
Deze politici vormen hun eigen geforceerde “volkswil” of “draagvlak” en da’s nu net wat me zo sterk stoort.
Deze politici kijken niet naar democratie, het volk of zelfs hun eigen partijleden (die idioten die zo’n lidkaart kopen, en dan eens per jaar naar een bijeenkomst mogen om “hun leider” te zijn, worden totaal niet gehoord en zijn dan ook enkel opvulsel, letterlijk om “den hoop” te vergroten).
De partijtop kijken naar de zeer kleine, elitaire kliek die hen deze macht laat nemen, en deze macht ook zelf ten gelde zullen maken (op uw kosten).
Een en ander stampt recht uit de jaren 20–30 van vorige eeuw, waar Benito Mussolini het fascisme gaandeweg uitvond door de Italianen een 1000-jarig rijk te beloven, hard te laten werken, terwijl z’n land totaal werd uitverkocht, leeggeroofd, en kapot gesaboteerd, en toen moest de Tweede Wereldoorlog nog beginnen, waar hij de finale doodsteek gaf aan het land door mee te (moeten) heulen met Heimat-fascisten uit Duitsland.
De moderne versie van wat Mussolini deed, is overal in Europa aan de gang: veel beloven, zelfs op EU-niveau, maar intussen de democratische structuren die werden opgezet misbruiken voor meestal eigen gewin of corporate-take-overs.
De generaal rijdt met andere woorden niet zomaar, na het overnemen van de TV toren en studio, met enkele legervoertuigen naar het presidentiële paleis. Hij weet dat de politiemensen aan de kant al in z’n zak zitten, hij weet dat de poortwachters aan het paleis enkel tegenstanders al opzij hebben gezet, en hij weet dat het hoofd van de bank al maanden valse cijfers rapporteert om de bevolking te manipuleren. Da’s het verschil met vroeger, men schaakt nu meer, men weet dat dit hun laatste kans is, voor het doek definitief valt over heimat-fascisme, nationalisme en andere boertigheid uit de 19de eeuw.
Wat hierna komt heeft niks meer van doen met vlaggen en volksliederen.
3 man en een paardenkop
Deze macht in België is makkelijk te verdelen, het is puur wiskunde, die doorheen de decennia werd bijgestuurd tot een kunstwerk, waarbij het kiesstelsel stelselmatig werd bijgestuurd om de machthebbers te dienen, soms met rare gevolgen.
De wet op vrouwenstemrecht bij voorbeeld in de vorige eeuw is daar een uitstekend voorbeeld van, waar zelfs partijen die er in principe voor waren, niet durfden door te duwen, uit schrik voor de zetels van hun toenmalige oudgedienden. Het duurde zelfs tot 1948 op die manier, aangezien niemand wilde proberen, ruim 40 jaar lang, enkel op gemeentelijk niveau werd het eerder ingevoerd, maar dan nog onder beperkte voorwaarden.
Ons kiesstelsel is per definitie democratisch, maar kan ook vrij makkelijk gemanipuleerd worden met enkele honderdduizenden stemmen. Wanneer er iemand doordringt (ROSSEM bij voorbeeld begin jaren 1990) bedenkt men snel een kiesdrempel om hun paar zetels te vrijwaren.
Da’s iets dat niet veel mensen weten: ons stelsel garandeert in feite (puur mathematisch) de eerste paar mensen op een lijst van een zetel, waarna de echte strijd en de echte nuance zich verderop op die lijsten afspelen.
Mensen die men wil lanceren en binnenloodsen staan op enkele uitzonderingen na, nooit bovenaan, maar eerder op plek 4 tot 7. De partijvoorzitters op zich beslissen letterlijk wie er een zetel krijgt of niet, niet de kiezer. Zelfs in zeer extreme gevallen, waar partijen een 20% pandoering krijgen van het kiezers, is het zo dat er rekening wordt gehouden met vorige uitslagen en je dus minder zetels verliest dan je in’t echt zou verliezen met een gewone telling. Dit systeem werd bedacht om al te grote schokken in het electoraal te voorkomen, na enkele zeer desastreuze verkiezingen voor de katholieke partij bv.
Deze afvlakking van verliezen heeft dus ook een effect op de verworven macht.
Ook dit heeft de nieuwe generatie ondemocraten goed begrepen. In plaats van een snelle winst te proberen nemen, die dan niet verder opbouwt, proberen ze op langere termijn te spelen. Dit kan enkel en alleen door je “bekende gezichten” (en meer dan dat zijn ze meestal niet) in de media te houden, met eender wat. Al moeten ze op TV ‘expert’ komen spelen over zaken waar ze de blaas van af weten… of in hun eigen websites/nieuwsmagazines de meest onzinnige dingen te komen vertellen.
Dit telt evengoed aan Waalse kant trouwens, waar men evenzeer zulke parvenu’s op TV gooit, al is hun verhaal veel meer toekomstgericht.
Het volstaat om 2 à 3 echt populaire mensen te hebben, vooral rond Charleroi, Brussel en Antwerpen om de boel zwaar naar je hand te zetten. De zetelverdeling naar bevolkingsaantal toe, zorgt hier voor. Dat werkt in beide richtingen, en dat gaan we ooit ook nog wel meemaken. Vandaar de race-tegen-de-klok van BDW. Hij weet met z’n éénmanspartij dat het in wezen is, maar al te best dat niemand continu aan de top blijft blaffen hoe het moet, zonder ook maar één wetsvoorstel er door te krijgen dat de maatschappij een dienst bewijst of iets verbetert. Z’n parlementair werk is simpelweg onbestaand.
Dit pop-poll effect is niet nieuw natuurlijk, en zelfs met een kiesdrempel van 5%, kan je, mits medewerking van de media, snel enkele zetels halen in Antwerpen. Ik maak me sterk dat eender welk huisdier met een pet op, die vaak genoeg op TV komt, een zetel kan behalen in ons land. Zie de 800.000 voorkeurstemmen van Yves Leterme.
Het valt ook op dat sinds al hun mannetjes op de strategische plekken zitten, enkele stukken cijfermateriaal niet meer openbaar beschikbaar is bij bepaalde diensten, er informatie op zeer rare tijdstippen lekt of uitgebracht wordt. Gewoon “hun mannetjes” die de juiste orders uitvoeren op de geschikte tijdstippen.
Intussen staren nog steeds ca. 2 miljoen belgen elke dag TV, en slikken ze eender welk verhaal er hen wordt voorgeschoteld.
Broodheren
De mensen achter de uitvoerders, blijven meestal ver weg van de camera’s. In schril contrast met de meeste vooraanstaande politici die soms wel in de VTM of VRT studio lijken te wonen, of een journalisten thuis in hun logeerkamer hebben wonen samen met een klank-en-licht persoon en een camera ploeg.
Meer zelfs, deze broodheren en opdrachtgevers, zijn zo vreselijk cameraschuw, dan enkelen rechtszaken aanspannen tegen journalisten die beelden van hen durfden te maken. Onder andere wanneer ze betrapt worden om met de uitvoerders/politici te gaan dineren in bekende sterrenrestaurants.
Anderen gaan dan weer naar Zwitserland of Groot-Brittannië verhuizen wanneer ze een een keer door “het plebs” worden aangesproken op een openbare plek of onaangename woorden worden toegeroepen.
Lekker volks toch? De mensen met ronkende Franse namen, die zogenaamd mee achter dat “onafhankelijke Vlaanderen” zitten voor “hun volk”?… Ze kruipen liever ver weg met hun centen (en taxgeld) zodat ze vooral niets met die stinkende boeren en idioten te maken moeten hebben.
Zolang “de Vlaamkes” maar lekker consumeren bij bedrijven met +10% winstmarges en werken in een steeds moordender wordenden concurrentie waar je vervangbaar, misbaar en nutteloos bent tenzij je de laatste 15 min. even alles op alles zette.
Hun feodale systeem is voor hen meer dan genoeg. De vlag en volkse opperlaag, bedenken we later wel, zal de redenering zijn. En als het echt moet planten we nog wat extra parkings, voetbalstadia en evenementen in, op openbare plekken zoals parken, zodat het plebs naar feestjes kan gaan hun consumer-tokens uitgeven aan muziek en vertier, terwijl de tax die ze betalen voor dezelfde publieke ruimte gewoon de zak in gaat. (Over de oorlog tegen de publieke ruimte, die ook een symptoom is van deze staatsgreep, schreef ik hier: https://medium.com/@deadeyes/oorlog-tegen-de-publieke-ruimte-1696e0cdc394 ).
Bon Appetite
Ook de opperlaag van de politici zelf, schuwt meer en meer de camera op onbewaakte, en zeker ongeplande momenten. De spontane babbel zit er niet in, … zeker niet wanneer je met je dure auto en chauffeur bij een restaurant wordt afgedopt om daar met louche meneer XYZ te gaan dineren. (Journalisten weten hier van, maar durven het niet te rapporteren, hoewel het publiek wel degelijk boodschap heeft aan te weten waar de contacten echt liggen vind ik…)
Intussen zijn de verhalen al wel de ronde aan’t doen van excellenties die in allerlei restaurants opduiken in gezelschap van industriëlen en vaak zeer schimmige types.
De broodheren hebben dan ook veel te winnen: wanneer je een nieuw land, nieuwe structuur kan bekomen, met relatief weinig inspanning en kost krijg je veel in ruil. Een kleiner gebied, waar je niet langer “pottenkijkers” hebt in de vorm van andere gewesten en gemeenschappen zou velen goed uitkomen.
Een groot project neerpoten is nu eenmaal eenvoudiger wanner je enkel de minister-president van dat kleine gebied moet paaien tijdens een restaurantbezoek,… gooi er nog een voordeeltje bij voor een van z’n handlangers of z’n eigen gemeente, en klaar is kees. Zeker wanneer de Vlaamse participatiemaatschappij al volledig in je zak zit, wordt alles desnoods in twee weken geregeld, met 16 miljoen subsidie als toetje er bovenop voor je nieuwe Nurdles-fabriek die via de virtuele schaliegas-pijplijn binnengebrachte gassen gaat verwerken voor half Europa en omvormen tot plastiekmaterialen, terwijl de CEO van het bedrijf in Ijsland loopt te joggen door de bossen. (Vlaanderen boven). U kan deze schepen trouwens live volgen, moest het u interesseren: link
Zo’n zaken regelen is pakken minder eenvoudig wanneer je ook aan Waalse, Brusselse kant wat moet gaan ‘regelen’ en ‘belonen’, of wanneer er echte oppositie meekijkt en controleert (daarover meer in deel 3).
Het gaat echter verder dan dat. De Vlaamse streek, een regio vernoemd naar de kuststreek en zowel een gewest als gemeenschap binnen België, heeft een geografische troef die liefst zo snel mogelijk wordt uitgespeeld: het havengebied van ZeeBrugge en Antwerpen vooral (en bij uitbreiding: Rotterdam… ik zie zelfs nog dat er een soort 17 provinciën terug ontstaan, waarbij de reeds vaak op elkaar afgestelde wetgevingen tussen Vlaanderen en Nederland meer mogelijk maken).
Dit gebied werd nog voor de staatsgreep omgevormd tot de plastic-hoofdstad van Europa. In ijltempo werden bouwvergunningen afgeleverd, over milieuvergunningen hebben we het zelfs niet (de uitstoot-norm die we gingen overschreiden, en die de hoofdreden vormde om de projecten niet in Rotterdam te bouwen trouwens, worden gewoon van Vlaanderen naar “europa” verschoven (bevestigd door de officiële instanties naar enkele rondvragen).
Ook daar kan je als journalist nog een mooi spoor volgen over hoe dit beslist werd, maar dat gebeurt natuurlijk niet. Wie gaat de generaal pijn doen, als die onderweg is en je familie een leuk postje belooft? Neen, dan schrijven we wel over een wielrenner met een verstuikte enkel.
Geforceerd Vlaams
Vertel me niet dat men uit “democratische volksvertegenwoordiging” een aantal mega-vervuilende plastiekfabrieken rond Antwerpen kon bij plaatsen, omdat kiezers iemand nàmens hen, dat liet regelen, uit pure vertegenwoordiging. Dit stond niet in een programma, dit stond niet in een eis, en werd zelfs maar één keer aangehaald in de verkiezingsstrijd, door Bart de Wever zelf dan nog, omdat hij het als een schot voor de boeg van de passief-Groenen wilde gooien (met success uiteraard, de dossierkennis is daar vaak zo goed als nihil).
Dat dit allemaal uit pure democratische overwegingen gebeurt, vanuit een volkswil is een riedeltje, een PR-gimmick.
Wie dat oprecht gelooft, is waarschijnlijk evenzeer verknocht aan Vlaamse vlaggen buiten aan de gevel van hun jaren’70 woning te hangen hangen op 11 juli, omdat “we” in 1302 zo heldhaftig waren.
De mensen die die strijd toen leverden, kwamen van heinde en verre, hadden verschillende motivaties, en leven nu ergens in Noord-Italië grotendeels, waar de migratie de “eche vlamingen” naartoe stuwde. Maar ik wijk af :)
De haven moet ingepalmd worden door een paar industrie-reuzen die verderop, in Duitsland stilaan problemen beginnen krijgen met hun schepen en bevoorrading.
De as Rotterdam-Antwerpen(en misschien Zee-Brugge) zal dan ook in de toekomst hun hoofd toevoer moeten worden.
De opwarming van de aarde mag dan volgens vele N-Va’ers niet echt zijn, hun industriële broodheren hebben er wel fysiek mee af te rekenen door het debiet van de Rijn, en kan op die manier op termijn niet langer dienen als de hoofdader vd toevoer van bepaalde zaken. Da’s nu al bezig trouwens, daarom dat men reeds met de werken (oa. verhoging bruggen) begon, los van wat de boertjes hun regering al dan niet doet. (ga maar stemmen kom :)
De politici die dit allemaal moeten in orde brengen, gebruiken misschien graag oude symbolen en foute leeuwenvlaggen uit de tijd dat de dieren nog spraken, maar in de echte wereld, zijn ze meer begaan met schaliegastankers, phd-fabrieken, plastic-nurdles en het paaien van een aantal data-mining bedrijven die klaar staan.
Hun broodheren zijn geen “koene ridders” getooid in geel-zwarte tuniek die strijden voor God en Vaderland, maar in Armani kostuum rondparaderede cameraschuwe nakomelingen van het meest foute geboefte ooit, … ze komen in contact met mensen die in Van Thillo restaurants en business-clubs zitten te tafelen … zaken als de Club van Lotharingen (link http://www.cercledelorraine.be )/.
Lekker volks.
Waarna ze vertrekken naar de Bilderberg-meeting.
Eens de generaal door had, welke broodheren de grondstoffen van het Zuid-Amerikaanse land heel graag wilden ontginnen, vond hij zeer snel geldschieters voor huurlingen, het omkopen van de lokale kranten en de poortwachters van het paleis.
De colonne rijdt verder, en binnen enkele dagen na zo’n staatsgreep zie je allerlei veranderingen: nog steeds evenveel tax, dat wel, maar je zal je “eigen” vlag zien, … intussen mag u doorwerken, wanneer u van de juiste partij bent.
De volgende stappen die we gaan zien, en deze heb ik zelf al ondervonden in lichtere vorm, is dat bedrijven actieve politiek gaan uitvoeren; waarbij de mensen in de kliek wel een job krijgen, en de rest niet meer. Wat ze in de media al toepassen, zal zich uitbreiden.
Bij twee bedrijven in het Antwerpse, weet ik alvast dat je er niet in komt wanneer je geen openlijke N-Va sympathieën vertoont (of veinst). De parking stond dan ook vol met auto’s die VL stickers en NVA-verkiezingsmateriaal voorradig hadden.
Eens deze bende aan de macht is in hun versie van “Vlaanderen”, zullen we in bijna Iraakse toestanden terecht komen, waar je best je partijkaart gewoon bij je hebt op sollicitatiegesprekken. Mark my words. Da’s ook het enige dat ze hebben: geen ziel, maar wel postjes van hoog tot laag, die ze kunnen uitdelen of ontnemen afhankelijk van hoe hard je het piramidespel mee speelt.
In deel 3 (het slot) ga ik in op de oppositie en de voorbeeldstaat-Vlaanderen.
https://deadeyes.medium.com/de-stille-staatsgreep-3-ab54a229f7ff
deadeyes
