Deel 1 van een reeks over de staatsgreep die in België plaats vindt momenteel.
Inleiding (you can skip this) :
Vandaag lekte beelden van enkele politie-agenten die de Hitler groet deden, plezier maakten, lachten terwijl ze minutenlang een vader van buitenlandse afkomst doodknepen door er op te gaan zitten.
Een van de vele kleine indicaties dat er iets verschoven is in ons politiek landschap, in ons denken, en in de “grootste gemende deler” van wat de mensen via vooral media toegediend krijgen als informatie.
Enkele weken terug vonden er andere incidenten plaats; waarbij met opzet slechte organisatie van de kustgemeentes en hun openbaar vervoer conflicten uitlokte tussen jongeren en (vooral vlaams-belang aanhangers) terwijl de politie er op stond te kijken. Enkele jongeren gooiden met stokken en parasols en werden enkele dagen later onder het oog van de camera als ware terroristen afgevoerd.
De meeste politici waren er als de kippen bij (Hallo Bart Somers), met hun tweets die dezelfde trefwoorden bevatten, de wereld in te sturen uit bezorgdheid om “onze veiligheid”.
Sommigen deden dat zelfs al na enkele minuten, terwijl het voorval nog aan’t uitspelen was, hoewel het verder over meer serieuze zaken, soms een jaar duurt voor ze reageren!
De trefwoorden waren vooral ‘kordaat’ en ‘snelrecht’. Dit speelde natuurlijk mooi in op de georchestreerde beelden en de al even georchestreerde verontwaardiging van de tv-kijkende kudde. Raar toch, wanneer politici, van oppositie en meerderheid, opeens allemaal dezelfde PR beginnen tweeten, en verkondigen op TV en radio.
Zelfs wanneer enkele dagen later enkele hooligans en motorbendes de boel evenzeer op stelten zetten, is de toon gezet.
Men weet dat herhaling werkt, men weet perfect wat er bij “de meeste mensen” blijft hangen en wat niet, de kudde wordt zo perfect bespeeld, dat men zelfs er niet meer voor terugdeinst om een manipulatief karakter minutenlang op TV aan het woord te laten in bijna Noord-Koreaans aandoende monologen, zonder nog schrik te hebben dat mensen gaan afhaken, laat staan openlijk protesteren. Er waren tijden dat men op onze TV-zenders nog onderzoeksjournalisten had, die diep in archieven gingen graven, of desnoods post gingen vatten in een struik om de juiste informatie te pakken te krijgen. Niets van… alles gebeurt vanuit datzelfde gebouw in Antwerpen. Waar DPG-media (alias: Van Thillo Tower) zich verschanst heeft.
De kijkers met een brein, hebben al jaren geleden deze TV-en-Propaganda vaarwel gezegd. Men weet wie er echter nog wèl kijkt: de mensen die ze in hun buidel hebben, de mensen die te bespelen zijn en vanuit hun oude zetel naar om het even wat staren en dan zeggen “‘t is nogaliet eej”.
Een kudde die vooral een machtsgreep zal moeten ondersteunen, in alle stilte, door in te stemmen, door hun fake voorkeur uit te drukken en door vooral passief te blijven.
einde inleiding
Media first
In landen waar te pas en meestal te onpas, een staatsgreep plaatsvindt, zien we, weliswaar met andere middelen, het draaiboek van zulke machtsgreep uitspelen.
Het begint steeds hetzelfde: een meestal zeer kleine groep elite, wil meer macht, meer rechtstreekse zeggenschap over monetaire zaken, de verdeling van tax (vooral richting hun eigen groep en kluizen) en over bepaalde aspecten van de maatschappij (industriële productie bv.).
Deze kleine groep, zoekt eerst geldschieters, die meestal te vinden zijn bij ofwel buitenlandse mogendheden (Rusland, de VS….) of bij grote bedrijven en industriëlen die uit zijn op grondstoffen, goedkope arbeid, of een strategische haven. Een deal is snel gemaakt: jij helpt me aan de macht, ik zorg voor whatever u ook weer wilt stelen van ons land (zie: heel Afrika)
Deze staatsgreep gaat strategisch gezien altijd eerst voor de media.
Dit is ofwel fysiek uit te voeren (met tanks naar de ene staatszender rijden en daar de uitzendingen overnemen) of door het meer modern aan te pakken en zelf de media stelselmatig op te kopen.
In Europese landen zou het nogal opvallen moesten leden van een partij richting Brussel rijden in enkele (waarschijnlijk aftandse) tanks en legervoertuigen, om dan de uitzendingen over te nemen “Sorry, beste burgers, geen Blokken vanavond, hier komt een monoloog van onze leider voor de komende 5 uur”).
Men kiest hier dus voor de makkelijke (en nog winstgevende) optie, waarbij er een reeks infiltraties gebeuren op de besturen en de top van de media organisaties, waarna journalisten de keuze hebben om mee te stappen in het verhaal, niet te lastig te doen, of voortaan over complete fait-divers te mogen berichten of gewoon hun ontslag te krijgen in de volgende besparingsronde.
De commerciële zenders zijn nog makkelijker, deze worden simpelweg door de geldschieters opgekocht, en klaar…
Eens de media in handen is van “De Junta van elitaristen” kan je ook met je politieke doel telkens een stap verder gaan.
Deze snelle pas wordt dan, net zoals in Zuid-Amerikaanse landen, gezet richting voetvolk hebben.
Je kan op TV en radio verkondigen en manipuleren zoveel je wil, wanneer je hele ordehandhaving nog volledig luistert naar het vorige regime, kan je niet veel doen, ook daar zijn recente voorbeelden van.
Deze snelle pas, moet dan ook de mens achter het uniform bespelen. Dit gaat van geschiedsvervalsing, tot bepaalde situaties laten ontsporen (budget) tot zelfs regelrechte geheime orders.
De druk kan vrij makkelijk gezet worden, per 1000 man heb je maar een handvol manipulators nodig om de boel een richting uit te sturen, dit hadden de SS troepen van Nazi-Duitsland al onder de knie, en deze technieken zijn in een moderne samenleving nog makkelijker toe te passen. Verlaag uw onderwijs systematisch van niveau, combineer dit met steeds meer lakser vormen van interne ordehandhaving, en duw er wat agitatoren tussen.
Snelle pas
De snelle pas is de tweede fase, waar we jammer genoeg dankzij de Corona-crisis tien jaar sneller dan gepland in zijn beland.
De stille staatsgreep kan je vooral afmeten aan de effectieve oppositie die nog gevoerd wordt. Wat in ons land bitter weinig is.
Door een permanenten staat van onzekerheid te creëren (op vlak van corona-maatregelen, opvolging, maar ook de regeringsvorming) maakt men bepaalde oppositie die al niet veel voorstelde, vleugellam. Ze kunnen moeilijk hard oppositie voeren, terwijl er onderhandelingen bezig zijn.
De ideale moment dus om manipulatie ten top te drijven: elke dag dezelfde paar mensen op TV, elke dag dezelfde nep-verhalen (van een alternatieve geschiedenis van ons land, tot de totale foute rapportering van de deals die men maakt met de industrievrienden).
Deze vermoedelijke geldschieters van de stille staatsgreep, kunnen zelfs niet wachten tot “hun man” aan de macht is, … neen ze moesten en zouden nu al hun plek innemen, en voor onomkeerbare schade zorgen. Bepaalde industrie-reuzen konden de verhoging van bruggen afdwingen, kregen in twee weken vergunningen voor fabrieken die schadelijk zullen zijn voor heel onze omgeving, en intussen zijn zelfs de eerste schepen met schaliegas heen en weer aan het varen tussen Antwerpen en de VS.
De uitverkoop is al begonnen, nog voor bij wijze van spreke de legergeneraal, gezeten op een tank, het parlement inneemt met z’n stoottroepen.
Zaaien en oogsten
Een staatsgreep drijft ook op malaise. Een land waar iedereen werkt, een goed leven heeft, en waar er enkel over details als sport wordt gezeverd, heeft normaal geen voedingsbodem voor zulke machtswissel. Mensen zouden spontaan protesteren, uit angst hun goed mooie land, in de afgrond te zien storten door een idioot met een gekke pet op.
De malaise, of de perceptie van malaise, is al zo oud als de straat. Zelfs tijdens en net voor de Engelse burgeroorlog, ging de koning regelmatig aan de alarmbel trekken, omdat er zogenaamde buitenlandse legers met een hele vloot richting Engeland kwamen. Snel werden er extra taksen geïnd en een vloot gebouwd, waarbij de kritiek op de koning ook even verdween.
Daarna verdween het geld en kwam er geen vijand aan de horizon opdagen.
Tot men het spelletje beu was.
Deze perceptie is in België vrij makkelijk te genereren, … er zijn hier ook effectieve problemen, maar deze kunnen stevig aangedikt worden, zeker wanneer je heel de media kan laten afstemmen op elkaar.
En dat gaat soms zeer subtiel. Dit gaat van om-ter-domste mensen er uit pikken bij betogingen en daar dan interviews mee doen, tot het steeds uitzenden van dezelfde 5 mensen hun zelfde herhalingspropaganda.
“België werkt niet”
“Vlaanderen kan dat beter zelf”
“We moeten problemen onder ogen durven zien”
“Links wil het niet horen maar….”
De inhoud is soms erg ver te zoeken (zo heb ik nog geen enkele aanhanger van de stille staatsgreep, van eender welke partij, iets horen zeggen over wat ze gaan doen met Brussel, de waterverdragen, de historische verdragen met Luxemburg en Nederland, de kiesstelsels, de monetaire beleidsvoering, taksatie…).
Net als de generaal die op z’n tank komt binnengereden in de hoofdstad van een Zuid-Amerikaans land, roepen ze dat de burgers bevrijd gaan worden, dat ze vooral terug eten op hun bord gaan krijgen, dat er minder taks komt, meer werk, en vooral: meer centen hun portefeuille.
Er is echter niets van waar, want de geldschieters, de echte machthebbers, komen nog eerst langst de kassa. Ze willen hun fabrieken, de haven, de oogst, de goudvoorraad en liefst nog een paar leuke strategische plekken voor hun forten of villa’s (of in België: hun kasteel).
De tank rijdt door de straten van de hoofdstad, en elke werkloze ober, leerkracht, zanger, landbouwer en ingenieur staat al met een vlaggetje van de nieuwe machthebber te zwaaien, … hun malaise is echt.
Ze wille verandering, … voor vooruitgang.
De #StilleStaatsgreep die bezig is, kan u ook herkennen aan het opzetten van mensen tegen elkaar. Iedereen wordt meegesleurd in deze perceptie van malaise, van mensen in de cultuur tot mensen in de industrie.
De eerste stap is om te herkennen en te erkennen wat er gebeurt.
De tweede stap, wanneer we snel genoeg zijn, is om een boom in de straten te gooien, een barricade op te werpen, en de colonne tanks tegen te houden, de generaal van z’n voertuig te sleuren en z’n pruik van z’n kop te trekken, zodat iedereen kan zien dat hij nep is, om vervolgens het geld in z’n zakken af te nemen, en aan te wijzen wie hem betaalde, en ook die geldschieters met pek en veren de stad uit te jagen en hun villa’s te slopen.
Daarvoor is echte moed nodig. Journalisten, die nog durven en een volk dat niet alleen naar de propaganda staart hele dagen met een vlaggetje in hun handen.
Het alternatief, is een hoop volk dat zal “verdwijnen” in de kerkers van de nieuwe machthebber, en waar je blij mag zijn dat je eten krijgt en je vrouw niet elke dag door een geüniformeerd stuk gebrainwashte regime-volger gefolterd wordt. Ongetwijfeld zullen het collega’s zijn van de mensen die er nu plezier in vinden buitenlanders te stampen, verstikken en doden, of te poseren met vlaggen van een niet bestaand land, of die dwepen met provocateur die nauwelijks de papfles zijn ontgroeid maar met hun bruine puntschoenen in’t parlement werden gestemd door uilskuikens, nazi’s en miserable zakkenwassers.
De keuze komt op u af, of u nu wilt of niet. De tank met de generaal reed vrij traag, maar nu ze de hoofdstad binnen is, gaat ze steeds sneller.
Verzet of kniel
Deel 2 kan u hier vinden : https://deadeyes.medium.com/de-stille-staatsgreep-2-739cc8e357a9
deadeyes
