“Zelfs een pakske frit moet ge reserveren tegenwoordig, waar gaan we verdomme naartoe” — klant in lokale frituur, oktober 2020
Wat ik al voorspelde in m’n blogpost van in mei, over de privilege maatschappij waar we naar toe gingen evolueren tijdens de corona-crisis, is waarheid aan’t worden.
Vooral de technische sprong die we nu nemen, is hetgeen ons meteen 10 jaar fast-forward naar wat ik de PPE noem, de plan-economie op privilege basis.
Hoog tijd dus, voor een opvolgpost, waarbij we even kijken naar wat de toekomst ons gaat brengen volgens mij. Dit zal in enkele kortere blogposts samengevat worden.
Allereerst is het me duidelijk dat onze maatschappij alle spontaniteit, nonchalance en creativiteit begint af te straffen.
Niet omdat er een of ander geheimzinnig genootschap tegen zou zijn (dat kan, maar er is geen bewijs voor, dieper graven beste conspiracy fruitcakes) maar omdat dit makkelijker is voor de ca. 100 resource-eigenaars die beslissen wat er met hun grondstoffen gebeurt en waar ze in hun imperium worden omgezet naar goederen en consumptie-rommel.
Het geld verdienen is hier totaal irrelevant geworden, geld is voor hen een immer voorradig middel dat door bij print methode op monetair vlag, totaal overbodig is. De allerrijksten en hun staten die hen ofwel dienen ofwel eigenlijk in handen van dezelfde personen zijn, hebben gratis leningen die dan nog risicoloos worden ook, omdat je ook de wetten en subsidies kan aanpassen om enkele misstappen goed te maken.
Geld op zich is irrelevant voor hen, en is als water in de zee geworden, hooguit duikt er eens een ruwe storm op, maar je hebt genoeg boten en genoeg “misbare” vissers.
De vijand van nonchalance en creativiteit zit dus niet zozeer in kwaadaardige mensen, maar bij het meer gestroomlijnd maken van de consumptie/bedwelm maatschappij.
TV, facebook, twitter, de lokale “kranten” (die meer entertainment en zelf-refererende zever zijn dan wat anders) zijn allemaal dezelfde richting aan het opgaan: je moet mee consumeren, nooit protesteren en vooral zwijgen.
Wanneer je dan toch een uitlaatklep nodig hebt, kan je terecht bij de 2 à 3 politieke konijnenhokken die men heeft voorzien en waar mensen die zichzelf “rechts” vinden op de “links” mensen kunnen kappen, en omgekeerd. Hun vlaggen en liedjes, of domme ideologie van de 19de eeuw krijg je er gratis bij,… alsof het allemaal nog een zier uitmaakt.
Een land is niet meer die afgebakende grens tussen twee machthebbers, maar een vervelende arbitraire lijn die historisch gegroeid is, wordt meegesleept tegen wil en dank om de genummerd tax-slaven die er binnenin wonen een nep-identiteit te geven.
Het begrip dat men tracht te gebruiken, de zogenaamde volksidentiteit, is op zich al iets dat puur vanuit het fascisme komt, maar dat terzijde. De mensen die zichzelf rechts durven noemen, grijpen dan terug naar zaken die eigenlijk niets meer met “behoudsgezindheid” te maken hebben, maar meer met Mussolini.
Ook democratische entiteiten beginnen dit soort fabeltjes zelf te geloven en te spinnen, ook als ze weten dat er in een globale maatschappij en informatie-tijdperk geen hol meer van overblijft.
(laat uw Mc Red Devils gerust smaken intussen beste Vlaamsgezinde hongerlijder)
“Consumeer en Zwijg” zag ik ooit op een tramhalte geschreven staan door een graffiti kunstenaar,… en die tekst was diezelfde namiddag al weer weg geschilderd door Lijnpersoneel. De mensen niet te veel laten denken is de boodschap.
You’re a Mark
Tenzij deze creativiteit van een goedgekeurd, betaald, marketing-brein komt, is het van geen tel meer. Creaties, spontaniteit en opbouwend werk is niets meer dan een data-entry waarbij marktdeelname een verborgen kost is, en men uiteindelijk altijd, maar dan ook altijd de duimen zal leggen voor de grotere vissen, hetzij rechtstreeks of onrechtstreeks.
Je ken je dan wel een tijd lang verstoppen in een niche markt, zelfs voor lange tijd… maar dan wordt je weer aan het consumentenfront aangetast (of en veranderd de smaak of ideologie zodat je niet meer meetelt).
Een voorbeeld is het nonchalante kleine familierestaurant waar je op’t goed-valt-het-uit binnenstapt als koppel, even een cocktail drinkt aan de toog en dan het eerstvolgende tafeltje dat vrij komt inneemt.
Dat soort zaken kunnen het lang volhouden, maar krijgen geen nieuwe navolging, na een tijd verdwijnen ze ter voordeel van de grotere horeca-organisaties waar elke druppel gemeten wordt, waar het concept en de doelgroep bepaald wordt naar hoofde van hun content-marketing crew en maanden op voorhand reservaties nemen.
Nonchalance afmaken en begraven is hun doel, data-mining en meedraaien in een globale structuur van search-engines en “profiling” is hun toolbox.
Intussen zal er steeds vaker een groep mensen (en stilaan zullen deze ouder worden en ook niet meer vervangen worden) die hier een afkeer van heeft. De mensen zoals die man in de frituur, waarbij een pakje friet gaan halen of een cinéma gaan doen niet per sé vooraf bepaald en “geprogrameerd” moet zijn.
Helaas, vallen deze mensen de komende jaren meer en meer uit de boot. Ze zijn niet voorspelbaar en dat maakt hen minder gegadigd bij de “meten-is-weten” monsters van deze wereld. Het soort monsters, wiens software ook gaat uitrekenen in hoeveel seconden ze een boom van 36m kunnen vellen, ontbladeren en tot houten planken verwerken, het soort monster die ook gaan bedenken wat u binnen twee jaar zal opgedrongen krijgen als modeverschijnsel of welke artiesten ze op festivals en via hun eigen media- baronnen naar de “doelgroep” gaan opdringen.
Deze mensen zijn ook graag “de doelgroep”. Wanneer men in volle pandemie een lichtfestival of koopzondag organiseert, denkt men verder niet na, en gaan de mensen uit deze doelgroep gedwee mee.
De elementen die ze via hun massa-media (allemaal in handen van identiek dezelfde groep trouwens) toegedient krijgen, manipuleren hen op volle Eduard Bernays manier.
In de WWE (wrestling) wereld, noemt men zulke te manipuleren mensen “Marks” als in doelgroep, target…
Deze Marks zijn niets meer dan de mensen die je alles kan wijsmaken.
Een worstelaar die gewond is en niet kan meedoen (maar gewoon op vakantie is met de familie) of de manager die zogenaamd werd aangereden door een rivaal… de “marks” slikken het allemaal en lopen mee. Niet alleen omdat ze het geloofden, maar omdat ze het wìllen geloven.
Deze manipulatie gaat ook verder, … de ‘smart marks’ weten dat ze gemanipuleerd worden, weten wat er achter de schermen gebeurt en gaan daar dan ook weer gemanipuleerd worden.
De manier dat de Marks in deze nieuwe maatschappij gaan gecontroleerd worden is gelijkaardig. Ze krijgen eerst wat twijfel te horen over bepaalde feiten (over veiligheid bij voorbeeld), waarna ze via de radiokanalen die ze beluisteren ‘s ochtends een zogenaamd andere opinie krijgen te horen.
Deze boodschappen komen eigenlijk uit dezelfde studiediensten, en dezelfde data-set. Men WEET dat deze mensen daarna een speelbal zijn, of het nu gaat over hen naar een kuststreek te lokken, op een koopzondag hun spaarcenten er door te jagen of massaal naar een museum te gaan.
Wat Marks niet beseffen meestal, is dat ze elke vorm van eigen wil en de informatie die tot de eigen wil leidt, kwijt spelen.
Wanneer je toe laat dat grote bedrijven je stad omvormen tot een pretpark, in samenspraak met nep-nationalisten (want politiek gebruikt evenzeer de Marks en Gimmicks om een richting uit te gaan met deze kudde willozen) dan sta je eigenlijk met je broek op je enkels op een lolly te zuigen terwijl men je besteelt en gevangen zet. (Zie: Brugge, Amsterdam, Antwerpen… waar massa-toerisme op de achtergrond wordt geïndustrialiseerd voor de aansleep van internationale marks op cruise-schepen enz…).
De spontane manier om bv. op café or restaurant te gaan zal dan ook grotendeels tot het verleden behoren, en wanneer je het nog verder macro bekijkt, kunnen we zelfs zien dat er een batterij aan maatregelen klaar staat om alles in een keurslijf te dwingen wanneer het op reizen en ontspanning aan komt. Zelfs onze steden staan klaar om mooi binnen de lijntjes gekleurde ontspanning en toerisme aan te bieden, waar je als een lokale inwoner van zo’n stad niet meer bent dan een nummer in een databank, een nummer dat desnoods maar in een restaurant moet gaan opdienen om deze industrie te dienen, en liefst “lokaal” zijn of haar geld uit te geven.
Al is “lokaal” natuurlijk al sinds de midden jaren ’90 zo dood als een pier.
In deel twee ga ik in op de databanken en meten-is-weten mentaliteit.
In deel drie vertel ik over “apps” en de data die verwerkt wordt tot een virtuele gevangenis.
deadeyes
